A arte da espera

Esperar é unha arte. Incómoda á máis das veces, polos nervios do que virá, quen virá ou non virá. 

Pero hai outra forma de esperar. 

Agora, coa chuvia esvarando polo parabrisas do coche e a noite, só esnaquizada por uns farois tímidos, rodeándome, espero cos sentidos espertos. 

Escoito o vento e as grosas pingas batendo no coche. Vexo a auga moverse de lado, como a luz do farol deixa pingas douradas no meu cristal e recorta as árbores contra o fondo negro. Ulo o suavizante da roupa e a tapicería do coche. E, se pecho os ollos, o queixo e o xamón e o chourizo e o pan polos que devezo neste intre. Saboreo o meu cuspe algo acedo e asemade salgado xunto os restos do bico que repousa esparexido pola boca. Sinto certa paz, algo de temor, un pouco frío da punta das dedas, unha leve dor de cabeza e, logo de tanto ulir e saborear, fame.

Asumo a espera -esta espera- cos sentidos do modernismo. Non todas son así, claro. Simplemente procuro tomar conciencia de min mesma, ou, o que é o mesmo, non facer nada máis que sentirme. 

Espera.

Inquedanza.

Baila o formigo no estómago, ou

no ventre.

Remuíños de aire moven o meu pelo

que atrapa cada lixo que pasa 

e tesouros entre as verbas

afastadas e á vez apegadas á pel.

E espera.

Demora.

O tempo lento, agora,

deixa un pouso groso no padal,

como de viño de cen anos encerrado na madeira de carballo.

As cereixas dególense.

E os amorodos. 

E o azucre.

O viño vello tingue os dentes. Ás veces sabe a historia. Outras, avinagrou.

E espero

con sabores no padal.