A Terra vomita un monstro cada día. Distintos todos. Repugnantes. Noxentos. Un de lava fervente que arrasa co seu alento de gas letal. Outro, salgado e descomunal, arrastra con bravura todo o que lle pecha o paso, como un exército de ferro, cando só leva auga. Hai outro que non se ve, pero séntese; vén tan anoxado que cuspe nas caras un berro mortal, e arrinca ata os carballos centenarios de raíces antigas. Tamén pode ter aparencia efémera, só un intre se deixa ver, pero o rastro é un camiño de desolación férreo e estridente.
Hai centos, miles deles. Son monstros aniquiladores e salvadores asemade. Un medo para as formigas; unha axuda para a inmensidade.
Non quero ser formiga.
Quero ser galaxia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario