Levo dous días andando. Saio de paseo despois de almorzar. Volvo a aquela rutina tan afastada na miña memoria. Onte, Nadal, achegueime ata o cemiterio. As flores estaban espléndidas e as candeas aínda tiñan luz. Ultimamente alí non sinto nada, nin bágoas picando nos ollos, nin o nó na gorxa... Toco os seus nomes e fálolles ou rézolles quizais, desde a calma e o presente. Nada se move xa dentro de min naquel espazo.
Hoxe o percorrido foi pola beira do río. Paseo frío e esvaradío. A paisaxe volveuse cálida coas raiolas do sol, as garzas inmóbiles e os corvos mariños inquedos.
O río, o Ulla, baixaba calmo, case estático. Lembrei a última vez que os levei por alí. Mamá cansou e sentou nun banco. Ela puxo o límite aos nosos pasos aquel día. Ela levábanos alí a bañarnos durante aquela infancia feliz e salvaxe de xogos, amizades e auga chapuzada.
Sentín os dous nese lugar, á beira do río, e non no cemiterio. Ese só é un lugar puntual, sen sentido nin referencias; nunca foi un espazo de encontro nin de lembranzas compartidas máis aló das flores que colocabamos ao avó por Todos os Santos. Alí non os atopo nin os intúo. Hoxe miro as lápidas como unha pedra branca e limpa, fría e ausente.
Pola contra, aparecen en recunchos e espazos compartidos, no sabor do bacallao e da coliflor, nas estelas dos avións, na chaqueta azul de la, no aroma da colonia, nun zapato que aparece no faiado...
Faltan tres meses. E cada día é preciso para agarrar e soltar. Coller, gardar. Tirar, desbotar. Si, un ano. A medida que corre o tempo, esváese a dor deixando oco á añoranza.
Ningún comentario:
Publicar un comentario