Baixo as árbores de Meaño

Ultimamente volven a min algunhas voces claras, cantareiras e ledas desoutra familia que amo. 

Volveu a voz de Ainara, filla das letras, en forma de canto que acada cada vez notas máis altas. Orgullo de tela collido da man e cantar con ela.

Volveu Cris, a miña siamesa, unha extensión que me naceu ao lado e me alenta na miña tolemia dubitativa. Orgullo de ser dúas. 

Volveu Mari, a miña esposa de teclado, animosa, á que precisaba dicirlle que sigo aquí, nesta liña temporal, paralela á súa na emoción. Orgullo de consolo.

Volveron, sen prevelo, Fernando e Miriam, voces calmas entre as risas e a lóxica. Orgullo de compartirmos.

E volveu Ana, a amiga, que nunca marchou; ela é a voz da razón e a comprensión, a charla pousada, o café, a vida... entre nós. Orgullo de luz que me brilla. 

Reaparecen como os gatos perdidos no monte, como a onda do mar na resaca ou as lembranzas agochadas da infancia. Reaparecen para aledarme nestes días plenos. 

Primavera en anacos

Nacen fentos no tellado e aniñan os paxaros nas trabes. Segue o planeta a súa órbita milimétrica. 

E nós, pingas de po, seguimos aquí abaixo ollando como voan os miñatos, pairando sobre o vento.

Hoxe pasmo. Os narcisos murchan, o abellón fálame no oído. 

Hai un milagre verde no bidueiro. 

E unha néboa amarela na paisaxe.

Só é a primavera que volve.

Entre esbirros e flores.

E esborrancho papel con mil cores para borrar a cinza pegañenta.

Hoxe hai paz, a pesar de ser marzo. 

Non o soporto

A mañá é leda e invita a un paseíño pola pequena vila centenaria. Sol, pedra, luz, calma ata que un "que queres, oh!" saíndo dunha boca agresiva me detén. Un home duns sesenta longos anos diríxese nun ton de queixa e rabia a unha muller, pequena e máis vella ca el -nai, imaxino-, que o acompaña. Ela dille algo con voz baixa e entrecortada. Intenta explicar. El míraa con desgana. E eu rómpome.

Quero ir xunta ela, agarrarlle a man, falarlle con calidez e levala a onde quere. Non o fago. Eu tamén usei ese ton. Eu tamén pasei esa etapa de cansazo e incomprensión. Paseina, e despois chegou a mellor, a do amor incondicional, a do entendemento, a de "todo está ben". 

E agora non soporto esa fase. Non podo escoitar un mal ton, nin ver unha cara de desprezo, nin parar as ganas de acariñar as engurras da súas mans. Amo a senectude. A vida vivida, abrándame. Ámoa máis cá infancia máis tenra. Aos nenos a ás nenas cómpre berrarlles para marcarlles a ferro no cerebro o que si e o que non. A unha persoa maior xa non. Son tercos, si, teimudas, mesmo retorcidos ou violentas. Pero xa non se poden educar á ferro. É máis eficaz o bico. 

Non esquezamos, como dixo o poeta, que a vida é un río. Empeza bravo pero amansa na desembocadura. 

Así que o paseo converteuse nun mal humor e nun repetir constante Non o soporto. 

Tarde de nubes e sol

Esta foi a imaxe da tarde. Nubes grosas, algo escuras pola auga vital que carrexan. Detrás a luz do sol que se filtra cálido. É unha boa metáfora da miña realidade deste serán.

Estamos pechando portas de dobre folla, con trancas de ferro forxado. Miramos atrás e vemos -tocamos- madeira nobre. Revólvense os sentimentos. Ausencia, dor, gratitude, cariño, necesidade... todo á vez no mesmo punto en catro individuos diferentes. Catro nubes cargadas de auga acariñadas polo sol eterno, que as observa desde a inmensidade do infinito.

Unha ladaíña de territorios propios e alleos á vez, catro sinaturas e outra porta que se bate. 

Añoranza. Só iso. Da caricia do sol. 

Galaxia V

Vertixe. Pecho os ollos e procuro entender. Viaxo cara a atrás no tempo. O caos. Asteroides chocando entre si, con planetas, engulidos por estrelas. Po, gases, metais vagando ás toas. 

Móvense os ollos axitadamente baixo as pálpebras, como un cometa que surca a eternidade furibunda. Desorientación.

A escuridade máis negra racha cunha explosión de luz súbita que cega ata a forza creadora. Ese resplandor anega asemade o meu cerebro. Mareo.

Contención. Dispóñome a seguir a viaxe e aparezo, cando recupero a visión, no inicio dispar. Outro mundo no que todo choca, rebota e explota. Outra luz e así ata que a vertixe tira comigo.

Disfraceime... ou non

Disfraceime de hippie. Flores, cores, paz e amor. Está ben desdobrarse e sacar á luz o meu outro "eu" por unhas horas. E digo outro eu porque sempre quixen ser hippie no verán, e todo o que iso conleva: despreocupación, relaxación, amor... 

Téñome disfrazado de todo: choqueiro, meiga, cazabolboretas despistada, geisha... É un xogo de rol encantador, pois son personaxes alleos, que non forman parte de min e nos que non me recoñezo. Pero... o de hippie é o mellor de todos pola identificación coa súa filosofía etérea e a procura da paz, mundial e persoal.

Procurarei seguila este verán. Quizais comece na primavera.

Termóstatos e canos

Temos un problema coa calefacción. As canalizacións están ben pero a presión baixa por mor da purga. É doado entender o problema e atopar a solución. O do termóstato é máis complexo pois non responde á lóxica programada, non se acende nin se apaga como llo indicamos. Vai por libre e sen control. Case amencemos achurrascados  o luns.

Pretendo ser positiva e alegre. Quero escribir con humor, ríndome das trabas cotiás. Mais non sempre é posible, xa que turra máis un momento crítico cás horas risoñas.

Hoxe houbo un momento crítico. Un dos que me pon alerta. Subiu de novo a tensión, e con ela sobrevoáronme as clásicas preguntas en busca de razóns.

Procuro respostas, entender por que volve unha situación que considerei superada.

O das veas é distinto do da calefacción. Ou non tanto. 

As veas son canos que encollen e se expanden cando nos poñemos en alerta para prepararnos para a batalla. Vasodilatación e vasoconstricción. O estrés, como un termóstato avariado, xoga noutra liga, e a tensión da vida actual prexudícanos; non beneficia como o ancestral. O que nos salvou como especie durante centos de miles de anos, neste século e medio pode chegar a ser letal. E todo por un progreso mal entendido, con prioridades erradas e pensamentos caóticos.

Posuímos cada día os mesmos metros de conductos e a mesma cantidade de sangue; nada debería variar. Pero sempre salta un "clic", como o da posta en marcha da calefacción, sen hora programada ou descontrolada. 

E, ala, a voar. E encoller.