Non o soporto

A mañá é leda e invita a un paseíño pola pequena vila centenaria. Sol, pedra, luz, calma ata que un "que queres, oh!" saíndo dunha boca agresiva me detén. Un home duns sesenta longos anos diríxese nun ton de queixa e rabia a unha muller, pequena e máis vella ca el -nai, imaxino-, que o acompaña. Ela dille algo con voz baixa e entrecortada. Intenta explicar. El míraa con desgana. E eu rómpome.

Quero ir xunta ela, agarrarlle a man, falarlle con calidez e levala a onde quere. Non o fago. Eu tamén usei ese ton. Eu tamén pasei esa etapa de cansazo e incomprensión. Paseina, e despois chegou a mellor, a do amor incondicional, a do entendemento, a de "todo está ben". 

E agora non soporto esa fase. Non podo escoitar un mal ton, nin ver unha cara de desprezo, nin parar as ganas de acariñar as engurras da súas mans. Amo a senectude. A vida vivida, abrándame. Ámoa máis cá infancia máis tenra. Aos nenos a ás nenas cómpre berrarlles para marcarlles a ferro no cerebro o que si e o que non. A unha persoa maior xa non. Son tercos, si, teimudas, mesmo retorcidos ou violentas. Pero xa non se poden educar á ferro. É máis eficaz o bico. 

Non esquezamos, como dixo o poeta, que a vida é un río. Empeza bravo pero amansa na desembocadura. 

Así que o paseo converteuse nun mal humor e nun repetir constante Non o soporto.