Saíume un herpes enorme, descomunal, desproporcionado. Atravesa, como unha fenda purulenta, a miña boca de norte a sur, desde a base do nariz ata o queixo, trazando unha liña doente interrompida polos beizos.
Sorpréndeme pola mañá, así como me ergo, o proído latente. Unha silva espiñenta que se agarra na pel con forza. Non me noto débil, todo o contrario. Levo uns días de traballo físico estimulante (pór orde na casa axuda a poñelo tamén na vida), que resultou unha excelente medicina para a ansiedade, pois esquecín o ansiolítico un par de veces. Así que, a quen vén este herpes violento?
Observo de esguello a mamá, por aquilo de que sufro as súas dores. Está ben, algo triste pero axiña se anima. Así que miro a papá. Está dorido e pídeme unha pastilla para acalmar. Será iso? Pero non coinciden os tempos. O herpes foi nocturno; a dor de papá, vespertina. Premonición?
O herpes é un rego húmido cheo de cráteres que trastorna a serenidade axitada destes días; días nos que, por fin, o corpo e a mente van da man para manter a vida cotiá.
Ningún comentario:
Publicar un comentario