Chego ao cuarto e, en canto me ve, mamá sorrí, cos ollos e cun lixeiro movemento nos beizos. Métome con ela, fágolle cóxegas, bícoa e sorrí ata onde lle permite o ictus. Hai momentos felices, ledos.
De súpeto xunta os dedos da man dereita; érguea e móvea cara a adiante e atrás, como un mafioso pedindo contas. Cando facía iso sabiamos que tocaba unha rifa, así que poñémoslla nós na súa boca: De onde virás?, que fixeches? Mal raio te parta... Ela ri coas nosas ocorrencias.
Despois facemos ximnasia. Ergo eu o brazo e ela intenta chegar cos pés. Un xogo. Ou cantamos A saia da Carolina. Antes remataba ela as frases.
As verbas sáenlle cortocircuitadas. Ás veces teñen todo o sentido, mesmo continúa unha conversa anterior da que cremos ausente. Outras razoa como lle vendiamos antibióticos, que medraban na nosa leira, a Manolo Escobar. Repasamos a veciñanza, e pregúntolle con quen bailaba nas festas. Respóndeme nun caso concreto: Con ese non, que era un repugnante! Nunca logro sacarlle un dixomedíxome, unha imprudencia de alguén, e cónstame que sabe, pero segue calando! Mantén os segredos no caixón da chave perdida.
Momentos ledos, como o do sábado durante a comida de xubilación de miña irmá. Coñeceunos a todos. Pregunteille se estaba feliz e respondeu: Como non vou estar, se estamos todos xuntos.
Lucidez. Ledicia. Ausencia. Risas. Momentos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario