Estiven limpando sardiñas. Quince sardiñas para meter no forno con allo, pirixel, limón e pan relado. Odio limpar peixe. Extraer vísceras, despegar escamas, tinguirme co sangue. O vertedoiro parecía un campo de batalla. Abrinas cun coitelo afiado cortando a modo o lombo fresco; decapiteinas e arrinqueilles a columna espiñenta tirando dela mentres agarraba o corpo co coitelo; desfíxenme de restos viscerais, brandos, mucosos, de sangue callado. Imaxineime nunha película de terror, despezando a miña vítima.
Agora estou diante de mamá. Inquiétame. Está esperta e durmida á vez. O ollo esquerdo está lixeiramente aberto. Respira a golpes a través da boca aberta. O brazo esquerdo móvese con espasmos. Acaríñolle a cabeza e abre os ollos, uns ollos estraños, caídos, coas pálpebras inferiores excesivamente curvas, redondeadas e as superiores rectas; ollos curiosos que non se pechan de todo. Semella drogada. Fálolle para conectarme con ela. Explícolle que estiven limpando sardiñas, como as vou preparar, etc. E pregúntame desde outra dimensión cunha voz fina: Onde estabas? Repítolle que na cociña. As pálpebras descansan de novo pechándoa para o mundo. Nese intre lémbrome da Lúa, unha pastora alemá, o único ser querido que vin morrer. Movíase nerviosa, fuxía, deitada no curral, do descoñecido, e de súpeto estirouse toda desde o rabo ata o fociño, alongouse, como unha vara verde que recupera o seu tamaño logo de empenala, e morreu.
Mirando o corpo convulso de mamá e oíndo a súa respiración, recordo a Lúa, os trinta segundos de Luíña.
Sardiñas para Lúa. Sardiñas para mamá. Sardiñas para todos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario