Son o tronco, serei a raíña

Xa podo. Penso que xa podo escribir. Non estou segura. Pasa o tempo, tranquilo, e a ausencia vólvese máis dolorosa. Chegou a liberdade e non sei que facer con ela. É como todo o que estamos recollendo: que queda con nós e que non? Onde poñemos o que queda? Nun caixón, agochado da vista? 

Ando desorientada. Os meus beizos buscan as súas fazulas. Preciso telos comigo. Unha tatuaxe, unha xoia? Ando perdida. E teño que atoparme. Xa son eu o tronco da árbore, non a póla. Camiño sempre coa bágoa no lacrimal. Como alguén me mire, a bágoa esvarará porque non cabe en min nin unha ollada de pena.

Como me recompoño?

Estas ausencias provocaron unha revolución. Deixou o terreo arrasado, a casa derruída... Pero, algún día, como ave fénix, aparecerei, moverei as ás e provocarei un remuíño que lanzará lonxe as cinzas desta desolación. E convertereime na raíña do territorio recuperado. Algún día. Hoxe, non. Hoxe aínda pasean polo castelo para acocharme na noite e murmurarme bicos ao oído.

Dúas mans

Deus estende o dedo cara a Adán para darlle vida. É a calor do sangue que nos fai humanos. Amamos coa paixón vermella e odiamos coa ira sanguenta. A man fórmase para tocar, para agarrar. Protexemos e defendemos. Acariñamos e matamos. Miguel Anxo decidiu crear. Eu, amparar.

Unha respiración axitada moveume a man ata a de mamá. Non podo dar vida, pero si acougar a que ten. Mans que se tocan, recompoñen. Esta noite deille a man a mamá. Agarrouma sutilmente. Démonos calor, compañía e, sobre todo, protección. Estaba débil. Ela. Débil de corpo. Eu, débil de ánimo. Agarrámonos entre soños da man, como dúas amantes antes de separarse cos dedos entrecruzados. Tócame a min dar. Tócalle a ela recibir.

Man con man. Pedindo vida. Dando calor.

Non penso soltar. Agás que mo pidas.

Xente da Viladesuso

Son días duros na Viladesuso. Anda a innomeable roldando a aldea, e quen máis, quen menos, volve a cabeza. 

Imos mirando por nós, en xuntanza. Estes días recoñezo a tranquilidade de sermos veciñanza e comunidade. Falamos e decatámonos do fortes que somos, todas e todos nós, labregas, médicas, coidadores, profesoras, empresarias, xubilados ou amas de casa. Tanto ten. Xuntámonos e recoñecémonos; somos nós, as veciñas e veciños de sempre. Neste días non hai quen non bote unha man, busca unhas flores, toca a campá, abraza ou pronuncia unhas palabras reconfortantes. Está toda a aldea pendente de mamá, de tío Manolo, de señora N... Contámonos como moedas de ouro que nos van roubando.

Reconforta saber o amor, o coidado e o respecto que lles profesamos. Todas e todos estiveron ou están na súa casa, cos seus, ben atendidos e rodeados de beizóns.

Grazas xente. 

Primavera do 24

Entrou atolada a primavera, vestida de luz e cor, cálida e húmida. A paisaxe convértese en arte pura.

Non é de estrañar que haxa quen se namore dela e a siga, coma unha santa compaña, cega ata a eternidade. Así lles pasou a papá e a M. C. Ben apreciaron a ledicia de marzo e abril e alá marcharon canda ela. Mamá está intentando agarrarse a unha póla florida da maceira para seguir o camiño engalanado de flores e bolboretas.

Abrazos calados

Necesito esta tarde abrazos de protección incondicional. Mamá soña que voa coas correntes de aire que a elevan ata o osíxeno máis puro. Non son quen de baixala ao meu carón; voa feliz. E alá segue, entre cirros e estelas de avións. 

Acode papá cos seus ollos limpos e un sorriso na miña procura. Estamos os dous entre a liña da cefalea e o silencio. É papá, quen me acalma, sempre o fixo coa lóxica e a tranquilidade. Papá de branco impoluto, de azucre e néboa.

A casa dos milagres

Nesta casa convivimos cos milagres. Algúns son cotiás: escoitar os grilos, ollar a Lúa paseando por riba de Menlle, ver medrar margaridas entre a herba... son os que veñen de balde coa casa na aldea. 

Outros son máis especiais: a vacaloura revoando sobre o coche ou o lucecú iluminando a parede de pedra. 

Pero están os incribles, os inconcibibles, os sobrenaturais, os que van contra natura, e que, malia todo, nos rodean: mamá tiña que estar morta, pero resucita ano tras ano, a última vez foi onte. Papá tiña que ter un final longo e tortuoso, pero foi breve e amable. Aparecen anxos na cociña no intre xusto en que os necesitamos. O gato acende a televisión para entreter o baleiro de papá...

E así imos, tocados pola sutil man da boaventura, coa sorpresa facendo cóxegas en nós, para adozarnos a dureza do día. 

Un oasis

Preciso recomendar un libro, unha novela gráfica, un cómic, chamádeo como queirades. El oasis de Simon Hureau, publicado pola editorial Errata naturae. Cativáronme as ilustracións e o texto. A historia en si, que todas e todos podemos realizar, atrapoume. Amosoume o mundo polo que paseo cada día e ao que non sempre lle presto a atención que require.

Que doada é a vida e que complicada a facemos. Un fragmento que me namorou:

Deixemos que a natureza actúe e non pretendamos cambiala. A ninguén nos gusta vernos presionados para ser quen non somos.

Por certo, Manu atopoume no libro e eu recoñecinme. Aquí estou:

Non estou seca

Por fin. Chorei. Non estou seca. Foi a lembranza quen me remexeu. Un vello amigo da familia. Un vello débil, e que empeza a esquecer, lembrou a papá. Un home bo, dixo. Un home que me axudou e me acolleu, dixo. Un home, un amigo polo que rezo todos os días, dixo. 

A súa debilidade abrandoume. Encheume a alma de emoción e non puiden conter o pranto. Un policía ollábame mentres me despedía del. A rúa tiña acceso limitado pola presenza de autoridades na zona. Seguiu os meus movementos cando abrín a mochila para gardar a chaqueta e as emocións. Percorrín errática a parte vella da cidade cos sentimentos desorientándome. 

Por fin chorei.

Non sei se pola nostalxia ou por coñecer a inxustiza da vida.

Os corpos decaen, as ansias xuvenís permanecen. Ata que non soportan a incomprensión e déixanse ir, devagar, canda a carne.

A serea que nada libre

Estou enfrontándome aos medos. Levo un tempo cismando neles e négome a servirlles de alimento doado. Así pois, acariñei unha serpe e xa non sinto o arrepío cando as vexo. Estes días o adversario foi a morte e as pantasmas derivadas dela.

E gañei a batalla. Vin o cadáver, na cama e na caixa, e biqueino. E podo deitarme na súa cama. Quen mo diría! Saír vitoriosa supera con moito o da serpe.

Libereime e teño a sensación de nadar, como unha serea, entre quenllas e augamares. Flotando e en proceso de contención total.

O medo é irracional. E só coa razón e o autocontrol se vence. Resulta moi complicado porque agarra as poutas con forza e tira á vez da cabeza e do peito, creando un nó ben atado cos músculos, veas e tendóns aí, entre o esterno e as costelas. Iso provoca que o corazón bombee a mil por hora e o aire non entre nos pulmóns. Quen pode pensar así? Que pode razoar? Cómpre adestrarse para enfrontalo!

Non choro

Estou seca. 

Son area nun deserto. 

Un pau enxoito, sen codia.

Sigo en pé, e avanzo atrapada no futuro.

Non caio, non choro, nin fuxo.

Quizais o camiño está ben claro; quizais a misión non rematou.

Son area seca. Sen bágoas nin memoria.

Son a póla sen follas que abanea no carballo, pero non cae. Aínda non. Virá o temporal que me arrinque da nai.

Cúbrome co paraugas da esixencia. E todo esvara por riba de min.

Non chove. Non bebo.  Non choro. Só venta pola noite.