Nesta casa convivimos cos milagres. Algúns son cotiás: escoitar os grilos, ollar a Lúa paseando por riba de Menlle, ver medrar margaridas entre a herba... son os que veñen de balde coa casa na aldea.
Outros son máis especiais: a vacaloura revoando sobre o coche ou o lucecú iluminando a parede de pedra.
Pero están os incribles, os inconcibibles, os sobrenaturais, os que van contra natura, e que, malia todo, nos rodean: mamá tiña que estar morta, pero resucita ano tras ano, a última vez foi onte. Papá tiña que ter un final longo e tortuoso, pero foi breve e amable. Aparecen anxos na cociña no intre xusto en que os necesitamos. O gato acende a televisión para entreter o baleiro de papá...
E así imos, tocados pola sutil man da boaventura, coa sorpresa facendo cóxegas en nós, para adozarnos a dureza do día.
Ningún comentario:
Publicar un comentario