Necesito esta tarde abrazos de protección incondicional. Mamá soña que voa coas correntes de aire que a elevan ata o osíxeno máis puro. Non son quen de baixala ao meu carón; voa feliz. E alá segue, entre cirros e estelas de avións.
Acode papá cos seus ollos limpos e un sorriso na miña procura. Estamos os dous entre a liña da cefalea e o silencio. É papá, quen me acalma, sempre o fixo coa lóxica e a tranquilidade. Papá de branco impoluto, de azucre e néboa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario