Papullos nos beizos

Achégome a mamá e agárrame a cabeza. Empeza a acariñar a miñas fazulas, as pálpebras e os beizos cos papullos moles dos dedos mentres eu aproveito para bicarllos, como se fose unha nena pequena. Le a miña necesidade de aloumiños coa súa man tremente, pasándoma pola cara e o pelo. Quero crer que me está acariñando con tenrura, dun xeito algo brusco provocado pola rixidez muscular. As neuronas mandan un recado aos dedos que lles chega a golpes. Coma un gato xogando, ás veces rabuña sen pretendelo. Gústame sentir as súas unllas duras contra a pel. Feridas descontroladas que deixan o meu beizo inferior cun proído teimudo durante uns minutos.

Comunícase. Fálame. Agradece. Bica. Ama. Todo cos dedos na cara e a mirada de pingas verdemonte agochadas entre o marrón das meniñas.

Na fronteira

Branco

nas lousas que me arredan.

Non é neve nin flores

nin o reflexo da lúa chea.

Semella merda de gaivota

sementada desde o ceo sobre min.

Branco

nas presenzas que andan cara ao horizonte,

no leito amable do soño.

Negro escintilante

na estela dos meus zapatos emporcallados.

E se dou a volta? 

E se...

           ...navego pola lameira cos ollos abertos

afastando algas e cisnes

acariñando o vento que ferve o meu sangue?

Sinto o frío nos dedos ardentes. Aperto

os dentes para rosmar a vida.

Fuxo engurrada.

E volvo do revés, coa pel por dentro

e as vísceras saíndo polos pulsos

como sangue que sobra.

As estrelas do rectángulo

Pecho os ollos e imaxino a cabeza de mamá desde dentro. Colócome detrás das súas pálpebras. E déixome ir.

Vexo un rectángulo negro, que vai dunha sen á outra. Por detrás del emerxe unha luz branca que se disipa en todas as direccións. Por momentos créase un oco, un poro, na escuridade e aparece unha estreliña branca. Se hai sorte, únense outras nunha minúscula constelación fugaz.

Cústame asumir a ausencia vocal da nai. Boto de menos a súa memoria. Que non sempre se perde, pero que non se comunica. E sen ela sinto como esmorece o pasado e eu con el. Que somos sen o que nos trouxo ata aquí?

Con botas de goma, luvas e mandil fixen as horas necesarias do curso de labrega para manter tal título. Sementamos chícharos na terra estercada e plantamos leitugas no invernadoiro. Tamén arrinquei malas herbas, entre elas as maravallas que prenderon entre as pedras da parede.

Pronto terei o exame; e creo que a pregunta será quen roe as folliñas tenras das leituguiñas? Xa sei a resposta: os caracois; o problemas é xustificar esa resposta. Non os vexo; espero sentada preto do invernadoiro durante horas e non hai rastro deles. Sei que non son o que pensamos; non son lentos e torpes. Non. Son áxiles, rápidos, saben agocharse e acaban fulminando a miña colleita. Cinza. É a solución. 

O vento que leva

Unha corrente de aire pasa ao meu redor converténdose en vento. O meu paseo está fixado de antemán, e procuro seguir o camiño, pero ás veces dubido se desviarme polo sendeiro ateigado de trevos e bordeado de margaridas. Non!  -penso- segue o teu camiño. Pero os carreiros vellos e fermosos tiran por min. Como non o van facer: nun deles os dondos paporrubios xogan a agacharse entre as pólas coas follas tinguidas de vermello; noutro son as rulas esveltas as que trilan arrolos para adormecerme; naqueloutro os subeliños pasan en grupo deixando unha estela rosada. Dubido que camiño coller, cando o aire ventoso me vai empurrando polo marcado.

Déixome levar.

Sempre dubidando. 

Non importa, todos os camiños me levan ao mesmo lugar.

Cómpre votar

Moita xente, sobre todo a máis nova, non exerce o seu dereito a voto ou, de o facer, este é nulo ou en branco.

As razóns son as de sempre: non me representan, todos son iguais... Isto é desinformación e poucas ganas de coñecer a realidade. Tamén unha forma de eludir os problemas, isto é, se o goberno, a oposición ou calquera outro fai algo mal, a escusa está aí: Eu non lle votei. Os problemas non se eluden, afróntanse e lóitanse.

Hai moitos partidos, non só dous nin catro. Mira os seus programas ou, polo menos, atende os seus actos e palabras. Localízate e busca o que te defende.

Non reclames logo. Despedíronme e non teño dereito a indemnización. Pero non é só iso. Non todo vai no plano económico; o moral é máis importante aínda. Analiza os teus valores, as túas liñas éticas, con conciencia, sen a masa berrando, e mantente na túa postura. Posiblemente ningún partido te represente de todo, pero debes elixir o que estea máis próximo ás túas ideas e beneficios. 

Hoxe cómpre xirar a cabeza para ver o rastro dos últimos anos. Hoxe toca pensar no estado dos compoñentes sociais máis básicos: como está a sanidade? E a educación? E a asistencia domiciliaria? Seguro que es usuario ou usuaria dalgún destes piares. Non cres que cómpren melloras? Porque non, non están funcionando.

A nena corre polo lavadoiro

Dei un paseo polo espazo e o tempo. Camiñei ao pasado, sen pretendelo, seguindo a ruta do río Crabeiro. Vinme con sete ou oito anos, rindo a gargalladas, correndo pola pedra lisa e inclinada do lavadoiro. Nenos e nenas aplicando as leis da física nun xogo cheo de risas. Ai, que recorro á infancia feliz e ao tempo que pasa! 

O Crabeiro é o río no que se lavaban as tripas do porco e a roupa. Lembro a mamá, con aquel lavadoiro portátil de madeira, apoiada nas pedras co lombo dobrado, fregando na roupa que despois deixaba a delourar nas xestas. Eu pensaba que mamá lavaba alí para ter a auga máis limpa, porque os seus restos baixaban polo río ata o lavadoiro do medio da aldea. Quizais só o fixese para andar menos ou non pasar tanto tempo a falar; daquela mamá sempre andaba a correr, pois tiña moitas frontes abertas: casa, fillos, pai, leiras, colleitas, vacas, galiñas, porcos, ovellas... 

Este Crabeiro convértese un pouco máis abaixo no río do Medio, imaxino que porque atravesa a aldea naquel tramo, onde se converte en fonte e, un pouco despois, en lavadoiro. Hoxe percorrín o seu curso. Estaba bravo ao inicio para esvarar lenemente entre as leiras, entre elas o noso cacheiro fértil, a Ansuviña. A fonte deita auga, pero o lavadoiro está seco. Neses escasos metros entre ambos, canalizouse o río e escóitase decorrer debaixo das reixas no chan. O río encarcerado pedindo que o liberen. A partir de aí  pérdese o seu rastro, entre fincas cheas de matogueiras, ata que chega ao muíño.

Ultimamente ando a voltas coa toponimia. Descubrín que o Crabeiro non ten que ver con cravos nin caraveis, senón con cabras, bravas ou mansas (cousas da metátese lingüística que move as letras dentro da nosa boca), que remoían a herba nese lugar. De aí que o escriba con b, aínda que a miña mente o vexa con v.

Quixera ser paxaro

Dobro o pescozo cara a atrás, ata notar a presión nas vértebras. Enriba de min ensaríllanse as pólas núas das árbores. Entre elas e o ceo voan ingrávidos os paxaros. E penso quen fora eles.

Quixera ser paxaro para flotar co vento. Pero a min pésame a terra. Apégase aos zapatos como rocha volcánica. Quixera ser leve pero hoxe ata o pano de papel que levo no peto turra por min, en vertical, cara ao subsolo.

E afogo. Igual que volve o inverno no mes de febreiro, despois dunha primavera desorientada, volven os afogos e a visión de desmaio a cada paso. Non sei se o peito é demasiado pequeno ou o aire puro de máis, ou o traballo excesivo ou as penas demasiadas. 

Aspiro o aire fresco tragando silvas.

Afundo a cada paso, facendo fochancas na estrada. Son coma un dinosauro deixando as pegadas no barro convertido en pedra.

Pésame a gravidade. 

Necesito ser paxaro. Ósos ocos e plumas lixeiras que me ergan.

Hoxe voan bandeiras

Voan bandeiras, como paxaros, en Compostela. De todas as cores: brancas e azuis, vermellas, co arco da vella, palestinas, republicanas... Voan polo Obradoiro movidas polo vento da indignación.

Tamén hai parcartas dunha Galicia deslocalizada. Alí, na praza do mundo, estaban centos de concellos esixindo o mesmo cun único berro: saúde para a nosa sanidade. 

Un sitio exacto para pedila, ao pé do Hostal dos Reis Católicos, que naceu como hospital de peregrinos, atendendo de forma gratuíta a todos que o precisaban, a quen viña doutras terras na procura de algo. Aí queremos estar, atendéndonos a nós e aos que chegan ata nós.