Dobro o pescozo cara a atrás, ata notar a presión nas vértebras. Enriba de min ensaríllanse as pólas núas das árbores. Entre elas e o ceo voan ingrávidos os paxaros. E penso quen fora eles.
Quixera ser paxaro para flotar co vento. Pero a min pésame a terra. Apégase aos zapatos como rocha volcánica. Quixera ser leve pero hoxe ata o pano de papel que levo no peto turra por min, en vertical, cara ao subsolo.
E afogo. Igual que volve o inverno no mes de febreiro, despois dunha primavera desorientada, volven os afogos e a visión de desmaio a cada paso. Non sei se o peito é demasiado pequeno ou o aire puro de máis, ou o traballo excesivo ou as penas demasiadas.
Aspiro o aire fresco tragando silvas.
Afundo a cada paso, facendo fochancas na estrada. Son coma un dinosauro deixando as pegadas no barro convertido en pedra.
Pésame a gravidade.
Necesito ser paxaro. Ósos ocos e plumas lixeiras que me ergan.
Ningún comentario:
Publicar un comentario