Pecho os ollos e imaxino a cabeza de mamá desde dentro. Colócome detrás das súas pálpebras. E déixome ir.
Vexo un rectángulo negro, que vai dunha sen á outra. Por detrás del emerxe unha luz branca que se disipa en todas as direccións. Por momentos créase un oco, un poro, na escuridade e aparece unha estreliña branca. Se hai sorte, únense outras nunha minúscula constelación fugaz.
Cústame asumir a ausencia vocal da nai. Boto de menos a súa memoria. Que non sempre se perde, pero que non se comunica. E sen ela sinto como esmorece o pasado e eu con el. Que somos sen o que nos trouxo ata aquí?
Ningún comentario:
Publicar un comentario