Sería todo igual?

Non podo sacar a papá da cabeza. Vive aí dentro, feliz e eterno. Observo a última foto que lle tirei, xusto unha semana antes de morrer. É todo ollos, cunha expresión viva e de sorpresa. 

Que fariamos se soubésemos o tempo que nos queda? Que tería cambiado en min de saber que a papá lle quedaba unha semana con nós? E el, que faría? 

El seguiría igual, estou certa. E eu deixaríalle comer todas as lambetadas, bicaríao a cada hora e diríalle canto o quero... Máis ou menos foi o que fixen. Quizais nada cambiase. A non ser a angustia de coñecer a fin.

Outra vez teño que recoñecer que a ignorancia, por momentos, pode ser reconfortante.

Hoxe agárrase a min a lembranza, con forza, resaltando vividamente a súa presenza no medio do meu cerebro seco e ensarillado.

Añoro. Ulo. Ollo. Sinto. Na cabeza e no peito. 

Primavera de contrastes

Así estaba onte a Viladesuso. Verde e dourada na terra e gris chumbo no ceo. 

Lembroume a vida: fermosa, esixente e colorida pero con nubes sombrías pairando por enriba. Non deixan de ser sombras fermosas, aínda que nalgún momento poden deixar caer enriba nosa unha bagoada que nos asolaga, deixándonos fríos e mollados.

É unha imaxe fermosa, de contrastes. Pero que é o que chama a nosa atención? O dourado que brilla no primeiro plano e se vai escurecendo na profundidade. Non é ese o camiño que todos seguimos? Non pretendo ser negativa, de feito entre as nubes cargadas loce a brancura.

Persistencia

Papá vai desaparecendo aos poucos. Non da miña vida; aí segue moi vivo, mesmo cando o vexo nas fotos do móbil, non o noto ausente, senón como se estivésemos en dous lugares diferentes, el en Catoira e eu en Santiago. Desaparece dos documentos: xa non ten tarxeta bancaria nin o recibo da luz estará ao seu nome. O máis duro foi procuralo no sergas para anular as citas e atopar a mensaxe de que o paciente non se atopa no servizo.

Vai abandonando espazos. E asemade está sentado na súa cadeira ou deitado na cama. 

E eu déitome no seu lugar ulindo o aroma do cuarto. E síntome en paz.

A Pequena baixa polo Ulla

A morte non foi negra nin dramática. Chegou na mañá soleada, entrou polas xanelas abertas coa brisa cálida que anegaba o cuarto. Recibiuna entre bicos e amor. E foise aos poucos. Embarcou na súa gamela, Pequena, e baixou polo Ulla na procura das aventuras xuvenís. 

Quedamos orfos pero cheos de serenidade e paz.

Entre a luz e a dozura, estivo a frescura da horta e as bágoas da despedida.

Hoxe non hai metáforas, papá

Hoxe non hai metáforas, nin epítetos, nin símiles. Non hai poemas nin contos. Non, papá. Hoxe só estás ti.

Hoxe todo é real, literal, sen ocos para as vaguidades. Hoxe é día de palabras comúns: cancro, morfina, dor, desvaríos, rescates, febre... Palabras terribles que evitei escribir para facerme crer a min mesma que quizais... poida que... se demoren en manifestarse. 

Hoxe vivo a realidade da morte de preto. Hoxe son máis humana. Convértome en protectora, chea de afagos e coidados. Maréame a miña serenidade, por como afronto este momento, como logro recolocar todo dentro da miña cabeza despois de ver claramente os cristais esnaquizados aos meus pés. Esquivábaos todos os días para non mancarme, pero xa non. Fixéronse máis grandes ca min e sentín as feridas nas plantas dos pés canda unha labazada na fazula.

As bágoas non queren saír, pero aparecen no intre máis débil; só uns minutos para coller aire e afrontalo. Sabiamos, pero sempre coa imaxe da eternidade agochada nalgún recuncho da inocencia. Outro intre feble apértame o peito que libera o ansiolítico.

Hoxe encerro un segredo. 

O teito é de liño

O meu teito non é de pedra, Celso Emilio.

Está feito dunha sutil gasa vaporosa

da que se desprenden anacos de algodón

e liño.

E gotas que recenden a romeu, salvia e herba luísa.

Cae todo no corpo espido

e as mans aloumiñan a pel,

refregan,

untan,

acariñan.

Quizais esparexan a dor

da mente

durante uns intres.

Bolboretas brancas remontan o voo apenas intúen o alento vivo. Baile pausado para calmar a loucura.

O meu teito é un nimbo branco tinguido co laranxa do solpor.

Voz de néboa

Calo no medio do rebumbio.

Calo porque non son capaz de falar.

E doulle voz á boca do ruído,

á boca de cebola.

Entre os meus silencios pasa unha vida allea

que me abala no fío da incerteza.

Provoco un sismo cerebral coas palabras retidas

que procuran a gorxa.

Berros calados que baixan ao estómago.

Clarexará a mañá, coma sempre,

e chegará a calor e os pés descalzos.

E a néboa branca cegaranos

e arrefriará o chan.

Ti e mais eu somos guías

Na vellez a fraqueza é un intre. Ese intre no que descubrimos as mans esbrancuxadas e as palabras atragoadas. As divagacións e os automatismos. As olleiras púrpuras e os espasmos. É neste momento débil cando a mente constrúe un labirinto emocional. Só se atopa a saída collendo da man e lanzando bicos para que camiñen seguros por estradas lisas e cálidas. 

Agarra a man e nota a pulsión quente e brava. Aí esváese a debilidade para volverse pedra. 

Pregunta e as palabras demoradas forman o poema neuronal.

Mira as meniñas escintilantes e saberás que es a amarra no mar bravío.

Somos o seu gps neste mundo que se lle desfai como unha placa de xeo. Nada é o que coñeceron. Nada. Só ti e mais eu. O resto é un universo paralelo no que non rexen as mesmas leis cá neste. 

Ti e mais eu sabémolo.

Ti e mais eu reconstruímos o caos.

Hedras na cabeza

Hai xuntanza de ferreiriños e pardais na leira de enfronte. Deixamos alí refugallos de comida: pan e restos de arroz. Xúntanse para xantar e aledarnos a tarde cos seus bailes e xogos. Non parece que teñan problemas máis aló de quen peteira máis cachiños. Unha reunión festiva. Ata a hedra xorde entre as follas secas porque precisa aire e luz en compaña. 

Entre a xente que estaba na consulta do médico, atopeime cunha veciña máis nova ca min. Reunión amoucada. Démonos os saúdos de cortesía e, sabendo da enfermidade do pai, pregunteille por el. As súas palabras asentaron no meu cerebro e recoñecinas unha a unha. Dúas voces distintas e unha mesma tristura. Unha hedra alongouse desde a miña cabeza, como un rizo infinito, para enlearse no seu pelo liso. Unímonos de xeito natural na desesperanza.

Oín da súa boca o meu discurso cotiá: dor polo sufrimento do pai e preocupación polo avance da vellez na nai; rabia polas voces alleas que se atreven a dar consellos sen saber; culpabilidade por unha mala elección, por estar ausente, por esquecementos, por desexos de remate; lamentos por unha vida en semiliberdade... E aínda así, moito amor. 

Precisamos falar todo isto; precisamos comprensión, que nos digan eu tamén sinto o mesmo, non es mala persoa, estás a facelo ben. Debemos reafirmarnos acotío porque dubidamos e enfraquecemos co cansazo. Enlazarnos como hedras para manternos en pé.