Así estaba onte a Viladesuso. Verde e dourada na terra e gris chumbo no ceo.
Lembroume a vida: fermosa, esixente e colorida pero con nubes sombrías pairando por enriba. Non deixan de ser sombras fermosas, aínda que nalgún momento poden deixar caer enriba nosa unha bagoada que nos asolaga, deixándonos fríos e mollados.
É unha imaxe fermosa, de contrastes. Pero que é o que chama a nosa atención? O dourado que brilla no primeiro plano e se vai escurecendo na profundidade. Non é ese o camiño que todos seguimos? Non pretendo ser negativa, de feito entre as nubes cargadas loce a brancura.
Ningún comentario:
Publicar un comentario