O teito é de liño

O meu teito non é de pedra, Celso Emilio.

Está feito dunha sutil gasa vaporosa

da que se desprenden anacos de algodón

e liño.

E gotas que recenden a romeu, salvia e herba luísa.

Cae todo no corpo espido

e as mans aloumiñan a pel,

refregan,

untan,

acariñan.

Quizais esparexan a dor

da mente

durante uns intres.

Bolboretas brancas remontan o voo apenas intúen o alento vivo. Baile pausado para calmar a loucura.

O meu teito é un nimbo branco tinguido co laranxa do solpor.