Hoxe non hai metáforas, nin epítetos, nin símiles. Non hai poemas nin contos. Non, papá. Hoxe só estás ti.
Hoxe todo é real, literal, sen ocos para as vaguidades. Hoxe é día de palabras comúns: cancro, morfina, dor, desvaríos, rescates, febre... Palabras terribles que evitei escribir para facerme crer a min mesma que quizais... poida que... se demoren en manifestarse.
Hoxe vivo a realidade da morte de preto. Hoxe son máis humana. Convértome en protectora, chea de afagos e coidados. Maréame a miña serenidade, por como afronto este momento, como logro recolocar todo dentro da miña cabeza despois de ver claramente os cristais esnaquizados aos meus pés. Esquivábaos todos os días para non mancarme, pero xa non. Fixéronse máis grandes ca min e sentín as feridas nas plantas dos pés canda unha labazada na fazula.
As bágoas non queren saír, pero aparecen no intre máis débil; só uns minutos para coller aire e afrontalo. Sabiamos, pero sempre coa imaxe da eternidade agochada nalgún recuncho da inocencia. Outro intre feble apértame o peito que libera o ansiolítico.
Hoxe encerro un segredo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario