Non podo sacar a papá da cabeza. Vive aí dentro, feliz e eterno. Observo a última foto que lle tirei, xusto unha semana antes de morrer. É todo ollos, cunha expresión viva e de sorpresa.
Que fariamos se soubésemos o tempo que nos queda? Que tería cambiado en min de saber que a papá lle quedaba unha semana con nós? E el, que faría?
El seguiría igual, estou certa. E eu deixaríalle comer todas as lambetadas, bicaríao a cada hora e diríalle canto o quero... Máis ou menos foi o que fixen. Quizais nada cambiase. A non ser a angustia de coñecer a fin.
Outra vez teño que recoñecer que a ignorancia, por momentos, pode ser reconfortante.
Hoxe agárrase a min a lembranza, con forza, resaltando vividamente a súa presenza no medio do meu cerebro seco e ensarillado.
Añoro. Ulo. Ollo. Sinto. Na cabeza e no peito.
Ningún comentario:
Publicar un comentario