Deus estende o dedo cara a Adán para darlle vida. É a calor do sangue que nos fai humanos. Amamos coa paixón vermella e odiamos coa ira sanguenta. A man fórmase para tocar, para agarrar. Protexemos e defendemos. Acariñamos e matamos. Miguel Anxo decidiu crear. Eu, amparar.
Unha respiración axitada moveume a man ata a de mamá. Non podo dar vida, pero si acougar a que ten. Mans que se tocan, recompoñen. Esta noite deille a man a mamá. Agarrouma sutilmente. Démonos calor, compañía e, sobre todo, protección. Estaba débil. Ela. Débil de corpo. Eu, débil de ánimo. Agarrámonos entre soños da man, como dúas amantes antes de separarse cos dedos entrecruzados. Tócame a min dar. Tócalle a ela recibir.
Man con man. Pedindo vida. Dando calor.
Non penso soltar. Agás que mo pidas.
Así de sinxelo e poderoso. O tacto, o consolo. Aí todo, no tacto, na man. Mamá sentindo o tacto e a voz da pel amada. Estaba preciosa, choramos ao atoparnos, no dìa da súa morte, coa súa beleza serena e tamén -a min pareceumo- coa feliz expresión do rostro. Esa é mamá, Sisi, e o que escribiches é o que sentimos nós pero somos incapaces de contalo.
ResponderEliminar🕊️🤍💫 aperta enorme
ResponderEliminarQue ben explicado...e puro amor. Apertas❤️❤️🫸🫷
ResponderEliminarBico grande
ResponderEliminar