As flores da mentira

Falaban no programa Hoy por hoy de Angels Barceló na Cadena Ser das mentiras e dos mentireiros: o compulsivo, o piadoso, o inocente, o que di "eu vou sempre coa verdade por diante" sen medir as consecuencias... 

Fun mentireira consciente. Mentín a gran escala durante anos. Non fun capaz de ir coa verdade por diante porque sopesei as consecuencias. E sei que acertei. Fixen ben usando a mentira como ferramenta de amor. A verdade esmagaría a quen quero e non solucionaría nin melloraría nada. 

Non as definiría como mentiras piadosas, senón como reparadoras, equilibradoras. Decidimos quedar as fillas e o fillo coa dor, a decepción, a negrura. E aprendemos a mentir. Cada vez foi máis complicado pero logramos enlear ben o nobelo, con lóxica, sen dramas; con amor, sen queimaduras. Nunca saberei se foron cridas ou decidiu mentirnos, facéndonos crer que as cría. Si sei que sospeitaba, intuía e, posiblemente, quixo crer. 

Bendita mentira que acouga e deixa vivir. Son como flores de plástico que adornan e cumpren a súa función aínda non sendo reais.

Xeometrías

O ceo deu unha lección de xeometría grazas aos avións e ás baixas temperaturas aló enriba. Estelas cadradas, paralelas, romboides, triangulares, perpendiculares... Fixen a viaxe mirando ao ceo máis que á estrada. Non daba creto ás cuadrículas celestiais. O firmamento era un xogo. Adoita presentarse como un óleo de pintura figurativa: aquela nube semella unha man, aqueloutra un coello... pero hoxe cambiou a arte pola ciencia. Ata que outros avións, estes aves semellantes ás andoriñas, voaron enriba de min facendo curvas irregulares, rompendo coa linealidade das rectas. 

Non puiden evitar pensar en mamá e papá e a teima que tiñan de mirar cara ao ceo e contar as estelas dos avións. Quizais estaban imaxinado como sería a súa nova residencia (está claro que os dous están alí, nese ceo fermoso, cálido e dondo que sempre procuraron) ou se irían ata alá nun deses avións que pasan rozándoo. Escóitoos aos dous, sentados no soportal, preguntando polo destino de tanta xente. Gústame pensar que esperaban subir por unha vez nun aparello deses con destino ao ceo.

Folga corporal

Hai unha protesta xeral no meu corpo. Os músculos e os tendóns convocaron unha manifestación para reclamar menos presión laboral e finalmente puxéronse en folga colectiva; xuntáronse e apertáronse entre eles para facer forza común. Terei que acceder, con gusto, á súa petición de sesión de fisioterapia semanal.

A boca tamén ten reclamacións que facer: solicita que se arranxe a carie do premolar. Deixeino andar pero négase a seguir adiante nestas condicións e fixo un piquete que impide entrar as defensas provocándome sensibilidade nas moas e enxivas. Teño que acceder de novo a esta petición, cousa que me amola ben.

Como non, o cerebro apuntouse á folga e esixe mellores condicións laborais; non accedín de primeiras, así que está xogando comigo. Inventa cousas para angustiarme, facéndome ver enfermidades graves en calquera dor, mancha ou formigo.

Non sei como chegar a un acordo xusto con el. O corpo dime que eu saberei, que lle propoña cousas e el irá aceptando... ou non. E aí ando, facendo achegas que nunca lle serven. Menos unha que admitiu hai uns días e nos veu ben ás dúas partes. El eliminou o rigor das últimas semanas e eu saín vitoriosa da miña zona de confort. 

Macela con anís

Pasado o tempo andamos máis relaxados. Paseamos pola casa, sen présa; facemos o que nos pide o corpo. Falamos. Non hai malas caras. As fins de semana vivimos sen horarios, demorámonos na cama, vemos unha serie, lemos ou ollamos como cae a chuvia.

Imos deseñando espazos futuros, acomodándoos a nós, ás nosas necesidades. Non é doado. Son deseños mentais, cheos de señardade e dúbidas por tirar o que poderei botar de menos. Medo a borralo como po, como se tirar un armario fose desamor. Agarro unha goma que borra espazos pero non lembranzas... 

A dor da perda é diferente ás demais, aparece no centro do estómago, non no peito, non no corazón. No estómago para revolvelo todo. Un estómago revolto revoluciona o corpo enteiro e así nada funciona ben, nin o cerebro, nin o equilibrio, nin as emocións. O tempo será a macela con anís estrelado.

Obrígome a vivir e, sobre todo, a saír da miña zona de confort. Collo o coche unha tarde de temporal para ir a unha obra de teatro en Pontevedra, nunha zona descoñecida para min. Hai medo á chuvia e ao vento; hai medo aos desvíos descoñecidos da cidade; hai medo ao aparcadoiro no lugar, pois cónstame que é alí precario. Medos que, por fin, non me paran.

E así, entre choros e risas vivimos na orfandade.

Chove

Xusto no intre exacto en que abro a porta para ir dar un paseo, empeza a chover. Cada vez con máis forza e en vertical. Ben sabemos neste país que a chuvia pode caer de calquera lado, mesmo de abaixo. Pero esta cae trazada a fío, coas grosas gotas rebotando nas lousas. Láiome do inoportuno do dioivo, que amola o paseo con lectura. Pero non podo senón abraiar coa fermosura da auga que cae. É auga limpa, que revela o ton puro da paisaxe. Arrastra calquera resto de cisco na atmosfera.

Auga pura. É inevitable o símil no meu cerebro. Auga que arrastra canda ela o superfluo, os restos...  O pasado tamén? Auga bendita ou bendita auga liberadora. Estou tentada a poñerme baixo ela para que leve os soños putrefactos, as teimas destrutivas, as ansias esgotadoras.

Chove sobre a herba e as lousas. Cae auga fresca na auga estancada, e a pía desborda botando fóra os lixos e os bechos mortos. E as rosas ábrense para que esvare a vida polos seus pétalos mentres os gatos foxen.

Un ano

Un ano é o que dura o dó pola morte dun ser querido. Foron dous. Pai e nai. Dous seres amados. Parece que aínda estou na crista da onda, eufórica (como pode ser se a morriña pode comigo?). Nuns meses irei decaendo, catro ou cinco meses -dixo a médica-. Nese intre confluirán o baixón e o novo destino profesional, despois de vinte e dous anos. Papá morreu o día vinte e dous. Dixo que fose preparando a caída (outra cousa na que debo adestrarme) para saber relativizala. 

Estou en fase de somatización. Dores que veñen e van. Golpes que recibo sen velos vir. Volve o inverno nesta primavera tola. Tola de todo; arrasou sen furacáns, nin riadas nin tronadas. 

Ando a voltas coa casa. Pretendo facela miña. Son cousas, obxectos con aspecto cálido que aínda non dan calor. Tempo é o que preciso. Un ano. Doce meses. Catro + oito. Caída e ascenso. 

O tempo dunha colleita.

Unha volta ao Sol.

A nube

Mañá soleada de primavera. A paisaxe está louzá: árbores cheas de follas verdes, bolboretas voando desequilibradamente, un grilo ben grande percorre a solaina, flores de cores rechamantes nos testos, gatos estomballados á sombra. Vinte e seis graos no aire. A tranquilidade vive no xardín.

En min pasa algo diferente; contáxiome desta beleza exterior pero queda unha sombra. É a mesma que acompañou á humanidade sempre. Non é miña, é a de todos e todas. Sabía que ía ocorrer por iso, porque xa a vira antes, pero desde fóra. Aínda así, descolocoume. O dó acaba chegando. Foi case súpeto. Entrei no cuarto e chorei; abriuse a billa e custa parar. 

Tamén pensei que os dous se ían converter en anxos que velarían por nós, e polo tanto, todo o bo que nos pasase desde entón sería por intervención de ambos. Deume por pensar iso, porén estaba errada. Atribuínlles un poder inexistente, só por crer que están aínda aquí, pairando sobre nós como unha nube protectora. E non. Non están aquí, nin enriba, nin embaixo. Xa non están. E esa sabedoría é a que chaman dó. E ese dó non é máis cá negación da ausencia. Como é posible, pregúntome. Queixeime moito do traballo, do esforzo mental de ser coidadora. Xa non o son, e quixera seguir séndoo... un pouquiño máis. Quizais iso é o que ofrecen as residencias; morren cada vez que marchas e resucitan cando vas de visita. É unha morte intermitente, ao gusto da familia. Haberá que preguntar se o dó é máis leve nestes casos.

O armario

Teño un problema que non sei como solucionar. Trátase dun armario; o de mamá e papá. É antigo, de carballo, e estivo sempre no seu recadro de espazo, fronte á cama ao lado da xanela. Quero refacer ese cuarto inerte. Saquei a cama, tirei roupa. Pero o armario turra por min. Teño un debate interno que me rompe. Tíroo? Está algo roído da couza, os caixóns non encaixan ben... Hai razóns para desfacerme del.

Pero é antigo, de madeira nobre. Como tiralo?

Dicotomía lóxica se non fose por outro parámetro que non tiña en conta e que é o que me mantén neste estado. A señardade dos dous. Tirar o armario é botalos do seu cuarto, expulsalos definitivamente de min. E doe. Había tanto dentro, non só roupa, tamén anacos de cada un de nós.

Aínda os necesito, aos dous. É máis doado escoller unha lápida ca tirar un armario.

De momento buscarei unha solución salomónica: queda pero reconvertido nun andel con portas de cristal. Creo. Quizais non.

Quizais.

Desenfocada

Así ando hoxe, desenfocada, descolocada. A casa está baleira, nin papá nin mamá, nin coidadoras, nin irmá. Un feito cotiá para todo o mundo foi excepcional para min: abrir a porta da casa coa chave. Sempre houbo xente nela, demasiada ás veces, e o silencio por saúdo atragoóuseme na gorxa.

Maréame este cambio brusco. Axítame a tensión e a cordura. Ollo cara a arriba buscando ánimas puras pero desde abaixo chega un tremor de dúbidas e medos. Ai Rosalía!, evócote de novo "Esta alma miña, quen a entenderá, Señor". Sei que preciso tempo para enfocarme e asumir esta vida de meu. 

Falade e bicade

Pasan días, horas. Pasan lentamente, douradas, coma un solpor eterno. Ao corpo cústalle afacerse a este tempo silencioso, demorado, vagaroso. E segue erguéndose ás horas que adoitaba para recibir, para duchar, para merendar, para ollar...

Pasa o tempo e o nó volveu formarse no peito; non sempre, ás veces. Xa se sabe, cando non se espera. Pero é outra a dor. É a da orfandade de aloumiños. A quen lle canto?, a quen lle leo?, a quen bico e acariño? 

Nada. Sensacións lóxicas, supoño. Pero non foi liberador, como imaxinei. Poden as lembranzas doces a todo o demais. Que sorte terme despedido, telos coidado, e bicado e amado. Que sorte que marchasen sabendo o amor que lles tiñamos e o noso agradecemento polo que construíron.

Falade, bicade, amade. Que os vosos ollos observen os seus, as mans acollan as súas e a boca diga o que xa é hora que escoiten.