Mañá soleada de primavera. A paisaxe está louzá: árbores cheas de follas verdes, bolboretas voando desequilibradamente, un grilo ben grande percorre a solaina, flores de cores rechamantes nos testos, gatos estomballados á sombra. Vinte e seis graos no aire. A tranquilidade vive no xardín.
En min pasa algo diferente; contáxiome desta beleza exterior pero queda unha sombra. É a mesma que acompañou á humanidade sempre. Non é miña, é a de todos e todas. Sabía que ía ocorrer por iso, porque xa a vira antes, pero desde fóra. Aínda así, descolocoume. O dó acaba chegando. Foi case súpeto. Entrei no cuarto e chorei; abriuse a billa e custa parar.
Tamén pensei que os dous se ían converter en anxos que velarían por nós, e polo tanto, todo o bo que nos pasase desde entón sería por intervención de ambos. Deume por pensar iso, porén estaba errada. Atribuínlles un poder inexistente, só por crer que están aínda aquí, pairando sobre nós como unha nube protectora. E non. Non están aquí, nin enriba, nin embaixo. Xa non están. E esa sabedoría é a que chaman dó. E ese dó non é máis cá negación da ausencia. Como é posible, pregúntome. Queixeime moito do traballo, do esforzo mental de ser coidadora. Xa non o son, e quixera seguir séndoo... un pouquiño máis. Quizais iso é o que ofrecen as residencias; morren cada vez que marchas e resucitan cando vas de visita. É unha morte intermitente, ao gusto da familia. Haberá que preguntar se o dó é máis leve nestes casos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario