Un ano é o que dura o dó pola morte dun ser querido. Foron dous. Pai e nai. Dous seres amados. Parece que aínda estou na crista da onda, eufórica (como pode ser se a morriña pode comigo?). Nuns meses irei decaendo, catro ou cinco meses -dixo a médica-. Nese intre confluirán o baixón e o novo destino profesional, despois de vinte e dous anos. Papá morreu o día vinte e dous. Dixo que fose preparando a caída (outra cousa na que debo adestrarme) para saber relativizala.
Estou en fase de somatización. Dores que veñen e van. Golpes que recibo sen velos vir. Volve o inverno nesta primavera tola. Tola de todo; arrasou sen furacáns, nin riadas nin tronadas.
Ando a voltas coa casa. Pretendo facela miña. Son cousas, obxectos con aspecto cálido que aínda non dan calor. Tempo é o que preciso. Un ano. Doce meses. Catro + oito. Caída e ascenso.
O tempo dunha colleita.
Unha volta ao Sol.
Ningún comentario:
Publicar un comentario