A voz que vén

Polas nosas vidas pasan persoas fermosas, inesquecibles, cun marabilloso don e unha vida que se presenta apaixonante. Eu teño ao meu carón unha delas, rapaza nova -nova amiga- que aparece como unha raiola inesperada no inverno. Véndome feble escribiu este poema -para min!-. Cantou como un subeliño rosado anunciando esta primavera. Déixovos a voz de Ainara S. Edevane:

Resoan os lamentos dos paxaros

nas cuncas dos meus ollos taciturnos.

Xa non reflicten o sol de cada albor,

as estrelas de cada tardiña irisada…

Pousan as súas ás quebradas

nas miñas. Crebacabezas inhumano.

Berra o vento que escacha contra as ondas

coma ovos sen fecundar.

Casca de desgrazas.

Agarda a expectación dos feixes

das miñas neuronas;

é inminente a desconexión dos vértices

dos meus dedos, calcinados por aquel lapis

que abandonei en plena queima.

Grafito de soidade,

a melodía dos meus pensamentos

esqueceuse de fermentar.

Vomitei a partitura daquela obra mestra

entre a ondada.

E a levou o mar. Lonxe, moi lonxe…

Non regresará ata que volva aprender

os acordes desta serenata conversa.

Pérdome entre os bemois da escuma mariña,

escoito o vaivén dun sentimento en tránsito.

Vexo á miña igual.

Aférrome á man tendida que nunca soltou

o meu ombreiro,

esquezo as miñas pálpebras e convírtome

nun verbo descoñecido.

Bailas comigo?

O acordeón desafinado

Escoito a pregunta e volvo ao pasado. E quedo estática, bloqueada, cansa. 

Unha pregunta amable desbórdame. Xa que logo deduzo que aínda non rematou o proceso -o loito-. E retorno a marzo e abril, á primavera cálida e inquietante. Aos bicos, aos abrazos, ás bágoas, ás palabras de amor.

E á dor. 

E ao amor.

Un día falarei do amor na vellez. Tan puro e perfecto que pode provocar a morte. Que saberá de amor a mocidade? Tan só coñecen a parte da paixón e a luxuria. As películas románticas deberían estar protagonizadas por anciás. Eis o amor. Pero diso xa falarei. Hoxe retrocedo.

Cando penso

que te fuches... 

Todo evolúe ata que...

                             ...volven as palabras.

E con elas o nó e o fume.

Non me preguntes.

Non fures en min un buraco polo que poida  cuspir.

Neste oco retórcese a memoria 

proxección da ilusión de eternidade

          eternidade pausada 

          eternidade que se esvae

Latexos nas paredes de estómago 

que o contraen -sístole/diástole- 

coma un acordeón hiperventilando

música

non segue o ritmo dos dedos

dos pulsos

dos brazos

o exceso de aire desafínao.

poida que o rache

O raro estorniño pinto

Non é fácil cruzarse cun estorniño pinto e distinguilo a simple vista. O estorniño en si é insulso, como un merlo sen o laranxa rechamante e o rabo curto. Pero o pinto é outra cousa. Ten a plumaxe distribuída en pinceladas grosas e pequenas de tons variados. Necesítase unha segunda ollada para comprobar que é realmente así, como destinxido.

Vaia, que nada especial en canto a fermosura, pero si pola rareza do avistamento. Só o vin unha vez, ao ladiño, pousado nunha viña.

Son as rarezas, mesmo na fealdade cotiá, as que nos dan vida. Unha gata atropelada, unha merda no xardín, unha humidade no teito, un olor a podre na neveira... devólvennos á realidade, aínda que sexa con náuseas. Son os berros atronadores da necesidade, os que obrigan a erguérmonos e vivir esoutra vida soterrada.

Un día destes terei que fregar a cociña.

Non quero bailar soa

Non atopo ese sitio confortable e cálido. Cómpre tempo é o que repito, o que me repiten. Pero cada día é un paso en falso, unha descuberta complicada. Navega a barca por correntes sinuosas. Maréome. 

Repito os desexos como ladaíñas dun crente. E non se cumpren. A debilidade do meu corpo vai emparellada coa da mente: caídas, catarros, herpes... acompañan as decepcións, a soidade e o traballo de novo burocrático  e inesgotable.

Quizais boto de menos todo o que me falta. A amizade, os cafés, as queixas, os bailes entre libros...

A situación de base é a mesma: problemas semellantes, lugares parellos, traballo e máis traballo... Pero falta o importante: as amigas, as compañeiras, o traballo compartido. 

Aprenderei a bailar esta nova danza, e será lenta. 

Hoxe non quero bailar soa fronte ao mar.

Temo as ondas.

Vin onte pola noite o programa Salvados, dedicado a Mari, a camareira desaparecida do barco do CSIC. 

Tiven que esperar ata hoxe para poder escribir sobre o pasou esa muller porque non entendía como se puido chegar a ese final. Encerraba en min tanta rabia e rancor que non era o mellor momento. Apouvigou un pouco pero segue aí, no menú interior. Como foi posible? Como puido suceder? Como segue sucedendo?

Determinei ser feminista radical. Así, con todas as letras. Está claro que nada se consegue sen máis. Cómpre loitar, irmás, pola decencia, a seguridade, a vida...

Xa hai tempo que veño pensando que o mundo é o campo de xogo dos homes. Xogan a ser soldados, espías, futbolistas, seareiros, mafiosos... para diversión masculina, con ou sen adrenalina. Si, xa sei, tamén hai mulleres, pero en que porcentaxe? Tamén sei que non é esta a época para falar de orientacións sexuais e, menos aínda, do binomio home/muller. Pero, por unha entrada nesta bitácora, sigamos vendo esta dicotomía. 

De adultos os homes xogan a outro nivel, con consecuencias máis dramáticas nun ámbito local ou mundial. Non deixa de ser unha forma de marcar territorio. 

Baixa un río

Baixa un río, sen pedir permiso nin desculpas. Fachendoso, cheo de orgullo e vida. Un pato sobe contracorrente. Xoga coa brisa e refresca os pés -patas de pato-. As árbores empenan provocando ondas coa punta das ramas. E a auga con suavidade déixase crebar.

Baixa o río sen saber a onde vai. E rega, corre, dá voltas. Vai cos ollos pechados sentindo o aire por riba, na tona cálida. E non quere saber a onde vai.

Lonxe, na ribeira, non morrerá. Mesturarase coa eternidade. O mar non é o morrer. O mar, a mar, é o útero salgado do que todo nace. O río aliméntao, osixénao, como  fluído vital.

Veu Polícrates de visita

Entrou de novo a vida, co traballo, os medos e as incertezas. Volveu Polícrates. E o corpo baila desorientado entre libros, dores, ausencias, medos, lembranzas... Xa mo advertiran. Xa o sabía. Pero dá o mesmo. Outra vez a maldita mente xoga connosco e queremos o que non temos, añoramos o vello e tememos o futuro continuo. 

Son esaxerada. Case todo é fermoso e bo pero mátame adiantarme ao que será. E xirar o pescozo ao que foi.

Son así. Dual. Rosaliana. Yin e yang. Hai un xemelgo dentro de min que turra e me descentra.

Neses intres sobrevivo. 

Olor a laranxa

Hai uns días veu papá de visita. Xa sei. Andrómenas. Sécolas. Non llo comentei a ninguén. 

Nin sequera sei explicalo de forma racional. Recoñecín o seu aroma nun lugar concreto da casa e axiña se me encheron os ollos de bágoas. Xa o ulira antes, no seu cuarto ou no corredor de arriba. Pero ese día ocorreu onde non adoita. Quedei parada alí uns minutos, porque sabía -quería crer- que alí estaba, ollándonos desde a porta, a Manu e a min, tranquilos, sentados no salón vendo unha película. E que quedou ledo. Esperoume e marchou. 

Si, xa sei, é irracional. Posiblemente reconstruín no meu cerebro un momento da película que acababamos de ver. Non sei que dicir. As bágoas marcan a diferenza con outras veces. As bágoas e a certeza.

Non houbo medo. Non houbo dor. Foi un abrazo perfumado de laranxa. 

Curiosamente, hai uns anos, escribín un contiño no que pasaba algo semellante. 

A mente é unha gran malabarista e a carne crédula. 

1 de setembro

Día 1 de setembro. Desde agora son profe doutro centro. Lembroumo hai un intre a plataforma E.LBE, cando quixen seguir escoitando o audiolibro de Almudena Grandes. Xa está. Empeza oficialmente a miña nova vida. 

O primeiro que fixen foi saír do grupo de whattsapp do anterior insti. Non podo ser unha intrusa; alguén ocupará a miña praza, o meu oco profesional. Pelexarei para coarme pola porta aberta de cando en vez, mentres estean os meus, e, sobre todo, as miñas; por manter a amizade de quen alí quede ou marche. Sempre queda cisco detrás dun, células que se desprenden e se agochan en recunchos inesperados.

Mañá é luns e asistirei, manca, ao primeiro claustro, con compañeiras e compañeiros novos. Ilusión e vertixe xuntos. Para min é a oportunidade de poñerme de novo a proba. De non cometer os mesmos erros, de facer novas amizades, de ter outra perspectiva.

Agora podo recoñecer que levaba un par de anos desenfocada, autoanulada, sentíndome forasteira, atrapada nun círculo cada vez máis estreito, sen saída. Era eu a ausente, ben me decataba. Alí estaba o meu mundo paralelo -ledo, amigo- e funme afastando sen pretendelo, quizais amarrada polo cansazo e a monotonía.

Un día souben que era hora. 

Añorarei. Como as hortensias a auga na calor do verán.