Baixa un río, sen pedir permiso nin desculpas. Fachendoso, cheo de orgullo e vida. Un pato sobe contracorrente. Xoga coa brisa e refresca os pés -patas de pato-. As árbores empenan provocando ondas coa punta das ramas. E a auga con suavidade déixase crebar.
Baixa o río sen saber a onde vai. E rega, corre, dá voltas. Vai cos ollos pechados sentindo o aire por riba, na tona cálida. E non quere saber a onde vai.
Lonxe, na ribeira, non morrerá. Mesturarase coa eternidade. O mar non é o morrer. O mar, a mar, é o útero salgado do que todo nace. O río aliméntao, osixénao, como fluído vital.
Ningún comentario:
Publicar un comentario