Mercurio retrógrado

Imaxe de Pixabay

Nunca crin no horóscopo nin nas conxuncións planetarias. Ata hoxe. Levamos uns días, xa semanas, nos que a vida vén atravesada con accidentes repentinos. Empezou cun cacho de casca de ovo cocido agarrado na gorxa de miña curmá; nada perigoso pero si tan doloroso que requiriu intervención cirúrxica. Seguiu co gato vomitando máis da conta. Despois unha caída estúpida que rompeu a cabeza do meu radio coa inmobilización do brazo. Tres días despois é miña irmá a que escorrega na bañeira e manca o ollo e o nariz. Nese intre, outro veciño cae na casa e lesiona o ombreiro; acabará en urxencias un par de días despois. Onte foi esplendoroso: un neno cae da bicicleta e o guiador esmágalle o peito; señora N. cae na estrada e queda feita un cadro denegrido e a outra curmá cáelle aceite fervendo na barriga, menos mal que estivo atenta e foi pequena a queimadura.

Non sabemos se regarnos con auga bendita. Hai quen fala de que Mercurio está retrógrado e iso afecta a pequenos accidentes. Falta un día para que se deixe de estar nesa posición. Paciencia.

Unha pinga

Espelicando uns tomates cortei o dedo polgar da man esquerda. Provoca fastío pensar na ferida que deixa na pel o gume afiado dun coitelo. É un intre, máis ca de dor, de arreguizo. Saíu a través da minúscula ferida unha pinguiña de sangue, vermello augado, que me marea. Sempre o fixo, motivo polo cal nunca valorei estudar medicina, como me suxería papá.

Axiña apertei o insignificante corte cun pano de papel. E aí o mantiven durante un bo anaco de tempo. Mentres, a mente incrementou o tamaño da ferida e do caudal do sangue que saía a cachóns, arrastrando canda el o lixo que en min habitaba.

Por esa pequena rascadela exhalei unha parte íntima, agochada adrede; foi só unha parte porque contiven a outra. O sangue fíxose palabra e sentimento e dor. Cando retirei o papel o vermello era negro e granate e amarelo. E a rabuñadura era máis grande ca o dedo, ca a man e ca o brazo. Mareeime e caín no sofá. Ese esvaecemento devolveume á realidade da miniatura. Desconectoume de min mesma, uns segundos, para recuperar a cordura.

Só é unha pinga.

Só son unha pinga diminuta que se complica.

Só es unha pinga de fluído nun mundo infinito. 

E esa pinga é o único que debe ser, na súa xusta medida.

A ventá do norte

Na casa hai unha ventá que dá ao norte. De cando en vez pouso nela para ollar o monte escuro e as estrelas brillantes. Tamén para escoitar o canto das avelaionas ou da noitébrega.

Disque caen Perseidas estes días, así que fun ver o cacho de ceo que me mostra a xanela do norte. Decátome que xusto diante de min está a Estrela Polar, inalterable, sempre á mesma altura, entre a Osa Maior e Casiopea, enriba, moi enriba, dos piñeiros do monte. Ollándoa esquecín as estrelas fugaces e as permanentes. Todo desapareceu agás Ela e a escuridade. 

Pensei nos millóns de anos luz que nos afastan. Sepáranos o tempo, non a distancia. Por lonxe que estea estouna vendo onda sempre pero poida que a súa luz xa se apagase. Luz vella, antiga, morta quizais. Podo viaxar ao pasado desde a ventá que dá ao norte, ao monte, ao frío e á escuridade viva da noite.

Casa de meu

Sento ao fresco da tardiña en compaña da pega que cada día vén coller o pan e dos gatos lacazáns. 

Estiven varrendo as follas que caeron nas lousas da entrada e pensei, por vez primeira, na propiedade da casa. Nunca a quixen, sempre me pareceu pobre e fea, pero co tempo fómonos afacendo as dúas, unha á outra. A propiedade é unha esixencia, ademais de responsabilidade, sobre todo se é de vello. Aquí nacín eu, e miña nai. Aquí gárdanse as lembranzas e as fotos da familia, mesmo escrituras, cartas e testamentos desde 1808, cando a invasión francesa.

Síntome a conservadora do patrimonio e dos ancestros. E dos rituais e crenzas. O amor pola natureza e, sobre todo, polos animais tamén foron herdados. Por iso esta casa pesa, e moito. Intento alixeirala con tino. E xa a fun cambiando nos últimos anos, adaptándoa a min e aos tempos. 

Agora no sitio das vacas e os porcos e as patacas e cebolas na barra hai un xardín con pegas e gatos e libeliñas e saltóns.

Agora gústame, ámoa, mesmo coas escaleiras irregulares, as paredes grosas e a baldosa inestable. 

Mutación na fase 3

Ultimamente ando a voltas coas fases vitais porque estou entrando na que eu denomino fase 3, a da sabia madurez, a da verdadeira independencia, a de dicir e facer o que me peta.

As fases veñen marcadas pola metamorfose  porque en realidade cambiamos de corpo. Durante o período das fases non engordamos ou avellentamos de forma controlada, como pasa de xeito habitual. Non. Mudamos, transformámonos de forma incontrolable. Nestes cambios de fase deixámonos ir, e cando remata poñemos remedio, se é preciso, ao que non nos gusta.

Fun eiruga durante a fase 1 no ventre materno, do que saín muller, de pel branca, pelo escuro e crecho, ollos marróns con pintas verdes... Mutei de novo para facerme muller -fase 2-, e o corpo reinventouse, estourou en curvas e pelo. E construín o meu ser novo. Agora na fase 3, o corpo anda outra volta revolto. Non sei como quedará cando remate. Cando chegue ese intre farei os axustes necesarios e readaptarei o pensamento á situación. 

Ás veces hai unha fase 4 antes da fin. Non a quero pasar. Nela o corpo e a mente disócianse, e a mutación é a nivel cerebral. Daquela é o corpo o que ten que adaptarse.

Co paso do tempo, decátome de que esta fase 3 é a mellor.

Seniliscencia

Que lles pasa ás nosas nais e pais na vellez? É complicado entendelo; tanto como para eles e elas asimilar a propia decadencia. Hai un período de dislocación que non saben controlar. É como unha volta á adolescencia, unha seniliscencia da que nunca se falou. Cando se chegaba á vellez ou se seguían os seus consellos, ou quedaban illados por falta de tempo. 

Hoxe nós queremos poñernos ao mando pero non están en actitude de abandonalo. Vense ben e queren gobernar unha vida que se complica. Non admiten imposicións; queren impoñer. A base de ordes, ameazas ou chantaxes. Aparece un egoísmo que non se vai (só desaparece de palabra ante a xente de fóra) ata que realmente se ven incapacitadas ou inválidos. Daquela déixanse coidar, porque foron derrotados na batalla pola vida. Ou a mente ou o corpo apáganse. É o orgullo de ter chegado ata aquí e ata agora, organizando a súa vida e a dos seus. O orgullo de saberse útiles. E unha vez abatidos, esixen os coidados que á súa vez deron a seus pais e nais.

Queren seguir o camiño, non son capaces a sentar na beira a ver pasar o tempo. Imos cara a alá. 

O seu corpo, cal rexo carballo, cóbrese dun espeso brión que os agocha, os asfixia. E só queren poder aspirar o aire da mocidade, sen aceptar que este xa non volverá a ser fresco e puro. Outros respiramos por eles.

Poñámonos na súa pel, somos uns nenos e unhas nenas que lles dámos consellos e ordes. Aceptariamos iso nós? Ou resolveriámolo con rebeldía? 

Ás veces cómpre falarlles con amor; outras con voz marcial. E darlles tempo a asimilar a situación; pasar os tempos a pasiva, darlle a volta ao suxeito e enganar sutilmente coas palabras: non veñen facerche a comida, ti vaslles ensinar a facela. 

Nesta situación, toleamos. 

Aceptamos a súa chantaxe emocional? 

Sacamos as armas para impoñernos?

Mírao aí sentado ollando a nada. Míraa coa cabeza baixa e a bágoa de impotencia asomando timidamente.

Saberás. Comprenderás a súa debilidade. É a etapa complicada antes da senilidade total.

É difícil reverter os papeis. Paciencia e amor. E moitos ánimos a quen toca coidar.

Reset

Durmo. Durmo moito. Mesmo sen sono. O corpo pide hibernar. Creo que aprendeu a relaxarse. Tírome na cama pola tarde para descansar ou ver a tele, sen sono, e quedo durmida, pero non vinte minutos, non. Ata tres horas o outro día. E esperto feliz, relaxada. E esa noite durmo de novo sen preocupacións.

Encántame espertar aos poucos. Refregar os brazos e as pernas contra a cama. Acariñar a saba, a almofada, o coxín cos dedos. E deixarme levar pola galbana.

Penso que preciso o sono para resetearme, estou descargando actualizacións.

Espero a nova versión.

Hai días

Os días preséntanse monotemáticos. Parece unha confabulación casual. Por razóns inexplicables contactei con persoas de ámbitos e lugares ben diferentes.  

O luns foi o das antigas amizades. Pasei unha deliciosa tarde con amigas, que son ex compañeiras de traballo. Falamos e paseamos. Canto o botaba de menos, canto as añoraba. 

Despois falei cun coñecido arxentino que vén facer o camiño de Santiago. Hai anos compartimos a illa de Ons, uns correos e a ausencia. Ata hoxe.

Finalmente apareceu Alé no whatsapp, ao que hai anos que non vexo e botámonos de menos. Compartimos fotos e comentamos a vida. Día de reencontros.

Hoxe é o día dos arranxos campestres. Puxemos o xardín en condicións: cortamos o gramón, endereitamos plantas e arbustos, distribuímos testos. E pola tarde, no meu descanso do café, os do concello limpan as cunetas.

Días de vivir sen reloxos. Lentos, pasmados, co aire morno acariñando a pel. Un audiolibro, unha crema nos pés, un doce na boca. Todo sabe a vacacións. Son as primeiras ás que realmente podo chamar así porque non hai remorsos, dúbidas ou medos.

Son días de relaxación, da vida feita amodo, deixándoa levedar ao seu ritmo. Ollo como medran as glicinias, sigo o baile das bolboretas, adapto a miña respiración á dos gatos que dormen á sombra... e sabe ben.

Hai días que merecen ser vividos.

Ola, que tal?

Ola. Por aquí estamos ben. Avanzamos con certa contención. Planificamos o xusto, sen demasiada distancia do presente. Sentimos a calor fraternal. Cadaquén recolle os pousos esparexidos polo seu chan. E a mente xoga connosco, lévanos e tráenos con reviravoltas, como un gato cun nobelo de la.

Deitada á sombra, coas pernas núas e a airexa lene, son feliz. Ulo as miñas roseiras, sigo coa vista a bolboreta branca, escoito a gata miañar, saboreo a limoada doce. Son feliz porque sempre estiven aquí. 

Bicos.

A roseira agradecida

Sabíao. Aguillooume polo abandono pero non é rancorosa. Floreceu con rosas recendosas. Veu a roseira a calmarme, a lembrarme a primavera no tórrido verán. A demostrarme que o coidado trae recompensas, visuais e olfactivas neste caso. Vou ben agasallada. Non teño queixas. Intento relaxarme deitada fronte a ela. Os ollos péchanse adormecidos. Ábrensenme so un chis para termar da realidade.

Un día corvo

Un corvo descende e pousa no valo de pedra. Podo velo, mentres almorzo, xusto encadrado neste fragmento de parede que me ofrece a xanela da cociña. O corvo queda parado e despois xira ofrecéndome as costas. Brilla o seu lombo negro, o pico ábrese e péchase sen emitir son ningún. Souben que hoxe sería un día corvo.

Os días corvos non empezan co amencer nin desaparecen pola noite. Este deu comezo na tarde de onte, suavemente, e fíxose forte ao mediodía. Atacou con forza. Máis do que adoita. Foise agarrando a min ata tumbarme derrotada na cama. 

Lembranzas nos recunchos esquecidos das vasoiras, entre o po e a epiderme

aromas que se apagan e bailan ante os meus ollos, pequenas nubes que se dispersan fronte a min

tactos intanxibles, beizos que bican a friaxe, dedos que acariñan liñas imaxinarias outrora curvas

O corvo deita negrura ao seu paso, como unha sombra que se desfai levada polo vento

como un ronsel de gaivotas escuras que sobrevoan o barco cargado de peixe agonizante

como o velo dunha noiva viúva que se arrastra, pesado, pola terra seca

Remata este día corvo despois da comida. Coma todos, son elásticos, non seguen a orde natural. Cómpre deixalos correr, acubillada, ata que o ánimo se tempere.