Un corvo descende e pousa no valo de pedra. Podo velo, mentres almorzo, xusto encadrado neste fragmento de parede que me ofrece a xanela da cociña. O corvo queda parado e despois xira ofrecéndome as costas. Brilla o seu lombo negro, o pico ábrese e péchase sen emitir son ningún. Souben que hoxe sería un día corvo.
Os días corvos non empezan co amencer nin desaparecen pola noite. Este deu comezo na tarde de onte, suavemente, e fíxose forte ao mediodía. Atacou con forza. Máis do que adoita. Foise agarrando a min ata tumbarme derrotada na cama.
Lembranzas nos recunchos esquecidos das vasoiras, entre o po e a epiderme
aromas que se apagan e bailan ante os meus ollos, pequenas nubes que se dispersan fronte a min
tactos intanxibles, beizos que bican a friaxe, dedos que acariñan liñas imaxinarias outrora curvas
O corvo deita negrura ao seu paso, como unha sombra que se desfai levada polo vento
como un ronsel de gaivotas escuras que sobrevoan o barco cargado de peixe agonizante
como o velo dunha noiva viúva que se arrastra, pesado, pola terra seca
Remata este día corvo despois da comida. Coma todos, son elásticos, non seguen a orde natural. Cómpre deixalos correr, acubillada, ata que o ánimo se tempere.
Ningún comentario:
Publicar un comentario