Espelicando uns tomates cortei o dedo polgar da man esquerda. Provoca fastío pensar na ferida que deixa na pel o gume afiado dun coitelo. É un intre, máis ca de dor, de arreguizo. Saíu a través da minúscula ferida unha pinguiña de sangue, vermello augado, que me marea. Sempre o fixo, motivo polo cal nunca valorei estudar medicina, como me suxería papá.
Axiña apertei o insignificante corte cun pano de papel. E aí o mantiven durante un bo anaco de tempo. Mentres, a mente incrementou o tamaño da ferida e do caudal do sangue que saía a cachóns, arrastrando canda el o lixo que en min habitaba.
Por esa pequena rascadela exhalei unha parte íntima, agochada adrede; foi só unha parte porque contiven a outra. O sangue fíxose palabra e sentimento e dor. Cando retirei o papel o vermello era negro e granate e amarelo. E a rabuñadura era máis grande ca o dedo, ca a man e ca o brazo. Mareeime e caín no sofá. Ese esvaecemento devolveume á realidade da miniatura. Desconectoume de min mesma, uns segundos, para recuperar a cordura.
Só é unha pinga.
Só son unha pinga diminuta que se complica.
Só es unha pinga de fluído nun mundo infinito.
E esa pinga é o único que debe ser, na súa xusta medida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario