Estou paseando por diante da casa e sinto o vento fresco do norte. Debo protexer os meus músculos, sobre todo as lumbares. A friaxe fai que se encollan e despois son eu a que encolle coa dor. Atopo na entrada unha chaqueta, agárroa sen mirar e póñoa.
Axiña noto a caloriña. É suave e cálida. Envólvome nela. Recoñezo o olor. Recoñezo a chaqueta. É de mamá. Non é a chaqueta a que me envolve; é mamá quen me abraza.
Resulta raro isto de seguir coa xente despois da súa morte. É inevitable buscar no supermercado ou na farmacia ou... as cousas que sempre lles collía. Ir ao cemiterio revélame parcialmente a verdade. Unha lousa dura e fría sepáranos, apenas uns centímetros. Pero unha chaqueta de lá suave colócaos ao meu lado.
É curioso. Gardei chaquetas, de papá e mamá. Será para sentir os seus abrazos?
Ningún comentario:
Publicar un comentario