Tan pronto como espertei, abrinlle a porta ao gato. Tiña ganas de aire fresco, de xogar... Como é algo indeciso, deixeille a porta aberta para que entrase e saíse a gusto. Mentres, eu corría pola casa: tomar a pastilla, acender a cafeteira, coller roupa... Subo as escaleiras e xa está o gato alí, no descanso. Fáiseme rara a súa quietude e, sen pretendelo, písolle o rabo. Laio, bufido e os meus ollos por fin se abren e se dirixen ao doente.
Menos mal que o pisei e protestou porque daquela vin o traía con el. Un pequeno escáncer (para min era unha señoriña serpe) aínda vivo. Axiña foi levado ao exterior, pero estivemos elucubrando... se non chego a pisarlle o rabo, non vería a bicha, e entón seguiría o seu camiño na procura do agradecemento da súa dona -que aínda durmía placidamente- por ser un gran cazador.
E imaxino a escena, miña irmá no acubillo da cama, espertando docemente ante o gato que a reclama. Abre os ollos e, con sorte, ve a serpe na boca do gato. Digo con sorte porque podería atopala entre as sabas, durmindo con ela na caloriña do seu corpo.
Ese espertar oiríase en toda a aldea.
Ningún comentario:
Publicar un comentario