Domingo atípico en min. Empecei cun paseo matinal arredor da casa que adoito facer lendo no ebook (La muerte contada por un sapiens a un neanderthal; non foi un título escollido polas circunstancias senón que procurei nos libros mercados e non lidos e aí apareceu, nin sei cando o descarguei). Leo cando ando porque deste xeito fánseme máis amenos os pasos dados. Pero de cando en vez chéganme de esguello retallos que requiren a miña atención. Hoxe foron as flores amarelas da cabaciña. Están abrindo, fermosas e rechamantes, á vez que as da roseira empezan a murchar. Vén o alimento substituír a decoración. E o mundo volveuse dourado.
Non podo deixar de observar a beleza da paisaxe. Lembro que de moza pensaba que estaba a punto de morrer porque oíra que a xente á que lle queda pouco tempo de vida decátase da fermosura que agocha ata un pétalo seco entre a herba.
Recollín despois hortensias que plantou mamá no xardín. Son dun azul intenso, moi rechamantes. Tamén collín herba luísa que plantei eu. E unhas rosas. Todo para levar ao cemiterio. A nova rutina desta vida nova .
E fun á misa. Apenas unhas decenas de mulleres e catro homes. Sentinme allea e parte á vez. Estaba entre veciñas. Gustoume saber que aínda lembro as oracións aprendidas na infancia a golpe de catecismo. Emocioneime ao ver a señora Nieves, algo máis débil. Sorprendinme dalgunha cara inesperada. Bloqueeime co sermón, unha clase de historia básica. E volvín emocionarme cando pediu polos enfermos e coidadoras. O lugar era un espazo coñecido e protector, fermosamente engalanado, ouro no retablo e nos xirasoles, verde na casula do cura e nas ramas dos floreiros. Pero nada máis, só iso. Non notei a devoción. De feito fixen esforzos para centrarme na celebración pero... visitei por momentos outros lugares.
Puxemos as flores no cemiterio. As tumbas quedaron preciosas. Son de mármore branco e o azul das hortensias destacaba con orgullo e ostentación. As rosas rosas baixáronlles o ton soberbio, suavizando o conxunto.
Agora espero o xantar cun vermú e un pano colorido e sedoso que lle regalei a mamá, polos ombreiros. Inaudito!
Domingo colorido.
Flores que alimentan
e botan en falta.
Libros que axudan
a entenderme.
O mundo, hoxe, é amarelo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario