O carrán dá volta sobre a orela do mar. Nun intre baixa en picado como un mísil e apenas medio segundo despois ascende cun peixe no pico. O pobre peixe non puido nin sospeitar a súa presenza. Baixou a ameaza do ceo como unha tralla implacable.
Levo uns días felices. Reconstruíndo a vida, con calma, coñecendo xente importante para a min. Non sei nin a hora nin o día en que vivo. Érgome e déitome cando mo pide o corpo. Falo coa familia e digo falo, de verdade, preocupándonos por nós, apoiándonos.
Ás veces vén un carrán inesperado e contundente a picar en min. Como non pode levarme con el, petéirame na cabeza. Doe. Só pica unha vez feríndome ata facerme sangrar.
Onte case me rebenta o parietal dereito.
Onte a emoción revolveume.
Foi un día longo e canso. Aínda así, gustoume. Pero acabei esgotada física e emocionalmente. Volveron os pais de visita: aínda quedan pésames por dar, persoas que precisan apoiarnos coas mans e a mirada, e traen lembranzas que pesan e reconfortan á vez; despois viaxei dentro dun armario sen volta, mareoume o paseo e sigo co estómago revolto; lembrei un camisón que tirei ao lixo porque non podía seguir ao meu lado, non sabería onde gardalo e a dor volvería a min simplemente con rozalo coa mirada ou a sabedoría de que estaba agochado no fondo dalgún caixón.
Estoume decatando do
que preciso, e non é doado borrar e manter asemade. Elimino e volven as
dúbidas. Sempre estarán aí os remorsos. Cómpre arrincar o esparadrapo de golpe.
A chaga sempre se manterá. Non preciso as vendas apertándome para lembrarme a
ferida. Necesito tirar o superfluo, con todo as lembranzas arrepóñense. Os
obxectos son cousas, que foron deles por casualidade a maior parte das veces.
Non podo tirar os bicos, as caricias nas mans, as palabras ditas... As fotos e
os vídeos, os recordos e os consellos. Son como unha tatuaxe que permanecerá eternamente.
