Encántanme as flores. Todas. Sei que non son unha gran coidadora para elas pero ámoas. Plántoas no xardín, nos testos e son feliz cando entro no viveiro onde as merco. Son a cor, a alegría, a primavera -a miña estación-. Tamén son insectos e paxaros, seino. Bolboretas zugando néctar; paporrubios atrapando insectos, vermes ou adornando o que non precisa ser adornado.
Agora teño unha rutina floral. Empezo mercando, cada quince días, caraveis, rosas, lirios, semprevivas, helicrisos... A floreira, Maribel, é tan amable e delicada como as flores que recenden. Faime descontos e agasállame cun caravel ou, hoxe, cunha rosa preciosa cos bordes ondulados e un aroma sutil e duradeiro. Recomendoume poñela no meu cuarto e non retirar as follas que caen, porque perfumará o ambiente. Namorei dela e da súa floraría.
Xa na casa, métoas en auga e espero a ter a necesidade de baixar ao cemiterio. Será esa tarde de sábado ou o domingo pola mañá. O meu corpo indicarame en que momento baixar. E continúo co ritual. Recollo os botes coas flores vellas e lévoos para a parede baixa onde está a billa do cemiterio. Sácoas todas; tiro as murchas e recompoño os floreiros. Un bouquet de amor con flores variadas. Sempre queda unha composición fermosa porque as miñas mans van guiadas polas lembranzas máis tenras. Maribel, a floreira, díxome que durante ese intre de colocar as flores, realmente estaba creando unha obra de arte. Nunca o vin así, ...ata hoxe. E si, estou creando, buscando a combinación máis harmónica, que aquela hedra verde colgue do lado correcto, e o tamaño do talo sexa o axeitado. Estou compoñendo un cadro floral.
Sempre compro dúas rosas. Mamá colocáballe cada semana unha a Santa Rita. Procurábaa no xardín ou mesmo lla ofrecían as veciñas, porque sabían da súa ofrenda. Hoxe son eu quen busco as rosas, a miña ofrenda particular para eles. Poida que non haxa ramos, pero non faltará a rosa. Espero poder cumprir a miña promesa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario