Última semana de xaneiro

Esta semana é sensorial. A miña pel detecta o pracer no aire quedo e estremécese. Un guecho de pelo móvese só na caluga e esparexe cóxegas no cerebelo. O olor do palisandro ateiga o cuarto e o seu recendo entrando polo meu nariz detenme absorta, alí. Un grolo de viño repousa húmido e fragrante no padal, invadindo a mente de terra e froitos vermellos.

Este pracer sensorial converteuse nunha adicción. Só preciso poñer os sentidos alerta e andar amodo. Un simple dedo pasando polo pulso latexante domíname.

Sofía peitéame e acariña a superficie capilar cando cos dedos remexe o pelo para que o aire quente o seque. Un pracer ansiado que remata co aroma perfumado de elixires arredor da miña cabeza adurmiñada.

A felicidade: sentir.

Galaxia III

Caen os raios e o son do trono fai retumbar a casa. Venta e saraiba sen fin. En minutos o mundo arrefría. É o inverno. É un inverno. Novo e poderoso. Este vento percorre miles de quilómetros; non o deteñen as altas montañas. É ubicuo. É terrible. É humano.

O sismo de aire pon nervioso a C. Péchase no cuarto para non ver os lostros. Non ten medo ao trono, é so ruído; pero si á electricidade da chispa. Apaga a luz e sométese ao medo. Oe avanzar o ruído que se prolonga de leste a oeste á vez que abanea a porta do cuarto para que non se confíe.

Sempre foi así. Aínda que... aínda que cre, pensa, observa... que cada vez o monstro é peor. Máis grande. Máis temible. Máis forte. Imparable.

Caen árbores, calan os paxaros, desbordan ríos, marcha a luz. Ten que ser. É o prezo do progreso.

Escoita as gotas berrando na xanela empurradas polo vento. Elas non queren asustalo. Elas só son auga pura. A auga non pensa. A auga non desexa. É o montro quen a obriga. 

Aldebarán obsérvanos con abraio. Non pode crer que a pedra máis fermosa do universo se estea autodestruíndo. Ignora o virus que a infecta.

É a paz

Finde tranquilo no interior, da casa e de min. A choiva e o vento furioso retéñennos entre as paredes. Durmimos, limpamos, lemos, traballamos, cociñamos e amamos. Cousiñas sinxelas e liviás que me fan feliz. 

Ollo as árbores inclinándose por este vendaval. Un cable despréndese do seu poste e queda deitado no patio, coma unha longa serpe co rabo enleado na camelia. O eucalipto, que miro de esguello con xenreira, resiste os embates, igual cás mimosas, que hoxe viviron bicando o chan e chovendo flores amarelas. O invernadoiro mantense imperturbable, botando un pulso ao vento. Sábese gardador de vida tenra que debe acoller e manter cálida.

E nós, almas febles, ollamos a catástrofe amparados por muros de rexas pedras. Reina a paz aquí dentro nos detalles, na vida regalada... 

E mañá sairemos ao temporal, voarán o pelo e a roupa; as palabras, pola contra, serán suaves para que non danen.

Velaquí o faro

Mamá faría hoxe 93 anos.

Repaso a miña vida con ela. Imaxino a súa vida sen min.

Mamá de leite e sorrisos.

Mamá sementadora de xente e acolledora de orfos. 

Mamá cálida, consecuente. 

Mamá faro, guía, que chama os barcos que se afastan no mar revolto. A súa luz e a súa voz segue mostrándonos o camiño de terra, que se adentra na bondade deste monte que nos rodea.

Librou batallas das que saiu non só forte senón gañadora. E agora os seus habitamos un mundo de paz e fraternidade. Non é unha utopía. É unha leira sachada con calma e que deu froitos eternos.

Eis Elisa.

Velaí mamá.

A planta mírame de esguello

A flor de Pascua segue viva, vermella e frondosa.

Nunca durou tanto.

Nunca a coidei menos.

Nin a cambiei de testo.

Nin a movín desde que alí a puxen.

Ao lado do radiador. 

Ao lado da ventá.

Régoa cando me lembro.

Cada vez que abro ou pecho a contra, moléstoa, e arrastro as flores para un lado ou para o outro.

Só quere tranquilidade, luz e calor.

Quizais lle guste a compañía tranquila.

Quizais é o vento calmo, ou as ondas relaxadas que se esparexen ao seu redor.

Poida que, por fin, me entenda coas plantas. 

Ou, simplemente, nos atopamos dúas almas parellas.

Cantas veces quixen ser planta! 

Luns 13 de xaneiro

Equivocouse o día. Amenceu cando tocaba o solpor. Tinguiuse o ceo de rosa polo leste, como pintado en acuarela. Polo oeste tamén foi rosado, como os dedos da aurora, ata que o día se decatou da hora e comezou a pintar o ceo de laranxa. 

Imaxino a Lúa falando co Sol. 

-Que ocorre? Por que todo é rosa? Teño que saír, toda chea ademais. É o meu momento de prata e o día terma en reiniciarse.

-Non che sei -diría El-. Eu quería retirarme pero dubido que facer. 

E daquela, o día volveu en si. Durante uns minutos amenceu ao serán.

Eis a felicidade de hoxe.

.

Xoves 9 de xaneiro

Día de contrastes. Berros e murmurios. Compañía e soidade. Non en min, senón no mundo que me vive. 

Un vello sentado diante da cancela da súa casa, que xa non é súa, porque lla quitaron das mans. Alí sentado, case a ras do chan, mirando os seus pés, espera. Os que están dentro, antano familia súa, hoxe malnacidos, non amosan compaixón. Eu, que o vexo desde a calor do meu cuarto, encollo o estómago e maldigo, maldigo, ata que un fillo -o de verdade- o recolle entre as súas mans.

O sangue das veas hérdase e nel vai o fel que amarga a existencia dos demais. 

A felicidade: as mans de Carla, a miña fisio, recolocándome.

Martes 7 de xaneiro

Sabe o corpo que mañá hai que traballar e demórase inconsciente na cama. Soa o vento fóra; entran faíscas de luz polas contras a medio pechar. Vai o cerebro acordando, como querendo tomar o control do corpo nugallán.

Chega a tarde e venta aínda con máis forza. Voan as poucas follas que se mantiñan apegadas, fan equilibrios os paxaros destemidos. Entre o son rouco de fóra reorganizo algunha cousa, subo flores, baixo mesas, cambio cafeteiras e abro pastas de té.

As pastas chaman polas cuncas retiradas no chineiro. Cuncas Royal Albert de lindas flores. E as cuncas queren saír xunto o ramo que centra a sala. E entre todas -cuncas, pastas e flores- berran que queren té, mentres fóra ouvea o aire tolo.

A felicidade: sentirme unha british lady tomando un saboroso té con pastas ás cinco da tarde.

Luns 6 de xaneiro

Aínda brillan as luces na árbore mentres empezo a retirar os adornos. Acaríñoos cando os toco porque representan a fin dun período, desta vez, tranquilo e de auténtico Nadal. Con ausencias irreparables e descansos reparadores. Descansei ata o aburrimento; isto é, canseime de descansar. É necesitaba sentir iso. 

Foi este Nadal o da pequena familia, en paz, sen apuros nin traballos.

Foi o das visitas necesarias e queridas.

O das comidas sinxelas.

O dos agasallos xustos.

O dos dous.

A felicidade: dar e recibir.

Cactos e caracois

Fun mercar flores. É quizais unha paixón para min. Entrei no espazo do cactos. E alí, entre pinchos e secura, emocioneime. Xa había tempo que non me pasaba, pero segue aínda, horas despois, presa en min. 

Son demasiado voluble. Demasiado feble de ánimo. Pero só ás veces. Xa me demostrei a min mesma que son pura forza.

Ademais de flores decorativas que alimentan a alma (rosas, caraveis e flor de seda), merquei outras plantas que alimentan o corpo. Chícharos, leitugas e acelgas. 

Que fermoso ramo, todas xuntas, para recibir. 

Pero o invernadoiro está inzado de caracois, que naceron hai pouco. Son pequeniños, máis pequenos cá unlla do meu dedo mainiño. E aínda así devoran con voracidade cada gromo novo ao que poden acceder. 

Houbo matanza. Morte indiscriminada entre o plástico. Nais e crías asasinadas para garantir unha pequena colleita de sabor a terra. Nese intre non fun débil nin dubitativa. Fun cazadora e recolectora. A voz do pasado antropolóxico guiou as miñas mans.

Ás veces, a emoción non casa coa evolución.

Venres 3 de xaneiro

A chuvia é perfecta para demorarse na cama. O día empezou escuro e húmido, sen máis. Pero fun adaptándoo a min: a sesta, un café, un pouco de traballo e, finalmente, o gozo e as cores. Dediquei un tempo á acuarela, así, ás toas.

A felicidade: volver á cama despois de almorzar. 

Xoves 2 de xaneiro

A cidade está cuberta de luces, debaixo delas moreas de persoas deambulan erráticas. Todas menos catro mulleres que se buscan. Unha precisa das demais, pois foise, quizais de forma precipitada, e añóraas. 

Se enfocasen desde arriba, nun plano cenital, podería verse a encrucillada na que se separaron. As cabezas -louras, brancas, marróns ou grises- marcharon cada unha nunha dirección diferente. 

A felicidade: a charla demorada sobre nós.

Mércores 1 de xaneiro

A noite do inicio. Ti e mais eu. O padal cheo de sabores; a mar, a terra, a azucre. A mirada posta na eternidade no preciso instante en que o doce sabor das uvas nos dá azos para unha nova vida, que nunca será nova, nin distinta. Só queremos intres de cambio.

É amable este comezo. Quere ser tamén tenro. 

O mundo organízase só ao meu redor. Eu, sentada na butaca, embriagada de paz, observo, toco as copas, brancas e tintas, termando do ar, como a forza dun imán impedindo o contacto, repeléndome.

Miro os seus ollos, xa comestos, e sinto amor. Miro os seus ollos, de caramelo, e sinto amor. Teño o que quero. Nada esixo. Só intres de felicidade.

O día. Frío e calmo. A auga da pía quixo coxelarse e a herba volveuse branca para saudar as primeiras raiolas. 

Visita aos que permanecen e me procuran. Emoción, palabras e bicos. É a familia. 

A felicidade foi, hoxe, a caricia chea de amor. A que recibín; a que dei.