Día de contrastes. Berros e murmurios. Compañía e soidade. Non en min, senón no mundo que me vive.
Un vello sentado diante da cancela da súa casa, que xa non é súa, porque lla quitaron das mans. Alí sentado, case a ras do chan, mirando os seus pés, espera. Os que están dentro, antano familia súa, hoxe malnacidos, non amosan compaixón. Eu, que o vexo desde a calor do meu cuarto, encollo o estómago e maldigo, maldigo, ata que un fillo -o de verdade- o recolle entre as súas mans.
O sangue das veas hérdase e nel vai o fel que amarga a existencia dos demais.
A felicidade: as mans de Carla, a miña fisio, recolocándome.
Ningún comentario:
Publicar un comentario