Caen os raios e o son do trono fai retumbar a casa. Venta e saraiba sen fin. En minutos o mundo arrefría. É o inverno. É un inverno. Novo e poderoso. Este vento percorre miles de quilómetros; non o deteñen as altas montañas. É ubicuo. É terrible. É humano.
O sismo de aire pon nervioso a C. Péchase no cuarto para non ver os lostros. Non ten medo ao trono, é so ruído; pero si á electricidade da chispa. Apaga a luz e sométese ao medo. Oe avanzar o ruído que se prolonga de leste a oeste á vez que abanea a porta do cuarto para que non se confíe.
Sempre foi así. Aínda que... aínda que cre, pensa, observa... que cada vez o monstro é peor. Máis grande. Máis temible. Máis forte. Imparable.
Caen árbores, calan os paxaros, desbordan ríos, marcha a luz. Ten que ser. É o prezo do progreso.
Escoita as gotas berrando na xanela empurradas polo vento. Elas non queren asustalo. Elas só son auga pura. A auga non pensa. A auga non desexa. É o montro quen a obriga.
Aldebarán obsérvanos con abraio. Non pode crer que a pedra máis fermosa do universo se estea autodestruíndo. Ignora o virus que a infecta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario