Equivocouse o día. Amenceu cando tocaba o solpor. Tinguiuse o ceo de rosa polo leste, como pintado en acuarela. Polo oeste tamén foi rosado, como os dedos da aurora, ata que o día se decatou da hora e comezou a pintar o ceo de laranxa.
Imaxino a Lúa falando co Sol.
-Que ocorre? Por que todo é rosa? Teño que saír, toda chea ademais. É o meu momento de prata e o día terma en reiniciarse.
-Non che sei -diría El-. Eu quería retirarme pero dubido que facer.
E daquela, o día volveu en si. Durante uns minutos amenceu ao serán.
Eis a felicidade de hoxe.
.
Ningún comentario:
Publicar un comentario