Ilustración de Manuel Marín
Durante un paseo pola praia observo unha gaivota entre unhas algas secas que se mesturan coa area e que a piques están de ser levadas polas ondas; a patiamarela está movéndose pero non logro ver que fai. Ao achegarme descúbroa peteirando nun peixe morto; en concreto no que queda del, apenas un anaco de cabeza xa sen o ollo. Restos que o mar desbota.
Todas temos nas nosas familias mulleres que comen cabezas de peixe; algún home tamén hai, pero son sobre todo mulleres, en concreto as nais. Non sei se este espécime se está extinguindo nestes tempos. Aparece este pensamento mentres alimento a mamá. Lémbroa repartindo a comida na mesa: as mellores talladas eran para o home traballador, e despois ía distribuíndo entre fillas e fillos outros anacos segundo cadanseu gusto; se había polo, as peitugas, as e zancos saían para os pratos de cadaquén; se comiamos peixe, este íase tallando de tal xeito que todos tiñamos a parte desexada. Ela era a última en servirse e curiosamente reservaba a cabeza do peixe.
Cando se lles pregunta a estas mulleres por que o fan, dirán que é a mellor parte, a que máis lles gusta, a máis saborosa. Nunca recoñecerán que deixan para elas os restos. Un día comentei isto cun amigo e resultou que súa nai facía exactamente o mesmo.
Penso nestas mulleres cando son eu agora a nai de miña nai, a miña propia avoa. Procuro os anacos máis brandos para a súa boca desdentada; a textura líquida o suficiente sólida como para que non atragoe; os doces máis tenros para que sexa capaz de desfacelos na boca. Estoume convertendo nunha comedora de cabezas de peixe!
Ningún comentario:
Publicar un comentario