As patas dos paxaros teñen longos e finísimos ósos. Sempre me deron noxo as dos polos; cando de nena os matabamos na casa procuraba non mirar as patas; hoxe, que os merco, sigo sen poder facelo. Semellan garras ferintes preparadas para arrincarme os ollos. Quizais só sexan as súas unllas curvas as que me desacougan, que se fixeron extensivas a toda a farpa. Lémbranme un esquema do noso esqueleto e así pois a nosa mortalidade.
Esta noite estiven léndolle a mamá para acougala. Tranquilizámonos mutuamente; eu lendo sen pensar no tempo e ela coa presenza e a voz. Acaríñolle a cabeza mentres leo. Ela cólleme a man, agarrándome para que non fuxa e o momento se alongue ata que o sono a conquiste. Acaríñame o brazo, comprobando que sigo aí. Eu agarro a súa man e, cando xa dorme, detéñome a observala. Ten a pel moi suave e fina; ela, labrega, que sempre tivo as mans endurecidas e as unllas pintadas de terra. Esa pel de cristal estase volvendo transparente, e deixa ver as veas enchidas e prominentes pero tamén os capilares finos trazando un mapa de estradas secundarias que anegan todo o seu corpo de vida. O máis desacougante é que se perciben os ósos; podo acariñar cos meus dedos os seus metacarpianos e as primeiras falanxes. Collo a súa man translúcida pero quente e percórreme unha friaxe polo espiñazo porque sei que é sutil a liña que a separa da morte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario