Trinta segundos

Acabo de ler unha reportaxe de Daniel Méndez no Semanal de La Voz de Galicia da semana pasada. Fala dun estudo, aínda non o suficientemente contrastado, sobre o que sucede cando morremos. Parece que despois do último latexo o cerebro mantén unha estraña actividade durante trinta segundos. Este dinamismo é o mesmo que aparece cando realizamos traballos estimulantes e sería o que provocaría a visión da luz ao final do túnel, o paso da nosa vida como fotos ante os nosos ollos ou o feito de percibir como nos separamos do corpo.

Ten todo o sentido do mundo. Cada vez que nos atopamos nunha situación de perigo, loitamos para saír dela; se estamos a piques de afogar, braceamos e espernexamos; para que se non sabemos nadar? Imos aprender neste último segundo da nosa vida? Non, pero facémolo. Se atragoamos pasa o mesmo; erguémonos, corremos dun lado a outro, botamos as mans á gorxa, pegamos puñadas no peito. Quen é capaz de quedar quieto ante unha fera?, só alguén que foi adestrado desde neno para facelo. E se empezamos a arder, que facemos?; fuxir correndo como un facho iluminando todos os lugares que esperamos nos salven. Neses últimos trinta segundos activámonos, pelexamos contra o inevitable. A mente, parte indisociable nosa, fai exactamente o mesmo; de feito é ela a que nos empurra a correr. Como vai asumir a morte sen loitar?

Gustaríame ser adestrada desde nena para vivir eses trinta segundos. Non quero pasalos correndo como un polo descabezado, senón coa consciencia da morte. Usaría os primeiros dez segundos para sentir a ingravidez da alma, percibirme a min mesma desde un plano cenital. Observándome por unha vez como un corpo alleo: os meus rizos caendo polas tempas, os regos que forman as engurras na cara, como loce a miña silueta desde fóra de min. Nos seguintes dez segundos recrearíame en sintetizar a miña vida; que vería? A nena feliz xogando polos carreiros; o primeiro amor; algunha viaxe, quizais Venecia? Xuntanzas con amigos? A ilusión de ter un traballo? A voda? A familia? Ese can que me perseguiu e non puido atraparme? Veríame soa e perdida entre o millo? Esta parte pode ser moi tentadora; como nos resumimos a nós mesmos en dez segundos? Aparecerán os feitos deliciosos ou tamén os recordos que desexamos esquecer? Por iso necesito adestrarme, quero escoller os fermosos. Reservaría os dez últimos para dedicalos a regalarme coa luz que atrae desde ese profundo túnel, percibindo a súa cor e intensidade, a calor que despide; e asemade estaría intentando descubrir as figuras dos meus que marcharon antes; as avoas descoñecidas e os avós amorosos; os amigos e veciños tendéndome a man, acolléndome no outro lado. 

Quixera explicarlles isto a mamá e a papá. Dicirlles que cando chegue a hora se deleiten con eses trinta segundos de agasallo. Non sei se estarei ao seu lado nese intre, pero procurarei adestrarme tamén para mirar cara a arriba e que me vexan co rostro sereno, chiscándolles un ollo. Se marcho eu antes, esperareinos entre a luz.