Fraxilidade

Imaxe de Pixabay

Os corpos son fráxiles, recompóñense con tempo e pegamento especial para ósos e arames de sutura para a carne. Vemos a súa fraxilidade cos nosos ollos e os dunha máquina obxectiva que detecta a rotura

As almas son fráxiles. Curan con pequenas doses de alquimia. Os fragmentos da escachadura nln son perceptibles, nin cos ollos humanos nin cos da ciencia.

Se a alquimia funciona, ignoramos se a fractura curou ou en que grao segue aberta. Intuímos, observámonos, sospeitamos... pero non temos a seguranza absoluta.

Vivimos con alquimia. Ás veces cremos que a ferida está pechada e ben pechada. Só comprobamos que a fenda continúa aberta no intre crítico, na dopamina alterada.

Dubidamos da angustia. Quizais sexa un mal día, como o de milleiros de almas. Ou talvez é a ausencia da química... ou a dor da parte amputada. Ou simplemente a cicatriz que doe por unha mala cura.

Cando os fragmentos aínda non están ben unidos, intuímolo porque unha lasca afiada rabuña a alma.

Unha estrelamar perdida

Perdín un colgante con forma de estrela de mar. Decateime da súa ausencia tocando o aro no que ía movéndose co meu apuro inexistente. Non lle dei importancia no seu momento. Un obxecto dourado, que non de ouro. Só iso, un obxecto. Tardei uns días en percorrer un dos lugares onde puido caer. E unha semana para ir ao outro. Tiven certo desleixo na súa procura.

Ignoro o motivo dese desapego, porque o merquei por unha razón cando menos estética. Igual que ignoro por que hoxe segue a miña cabeza reclamándoo. 

Quizais o merquei porque reflectía o mar e o verán, as vacacións e a doca. E quero iso, o obxecto que me leve alá.

Fóra do espazo e do tempo

Volvendo de Pontevedra fixeime na paisaxe. Baixaba -creo- a altísima ponte de Caldas cando á esquerda a miña mirada quedou agarrada nas montañas do fondo e no val verde sobre o que repousaban. Nin un segundo durou a ollada. Non importou o tempo, senón o espazo. 

Eu estaba alí e sabía con certeza o lugar onde me atopaba. Aquí, ao lado da casa. E nese mísero intre fuxidío atopeime, fóra do espazo e do tempo, fitando a miña terra con ollos de peregrina, estranxeira que se emociona coa beleza, que por tan vista non se recoñece.

Montañas verdes, escuras, e dun gris azulado. O sol empezaba a baixar a intensidade o suficiente para decatarme das ladeiras e o val.

Só iso.

Como non puiden tirar unha foto, tiven a ocorrencia de pedirlle á IA, con indicacións detalladas, que reproducise esa paisaxe. Isto foi o que "creou". Non podo por menos que rir ollando as árbores ou matogueiras redondas e a copia repetitiva das ladeiras do monte. Foi rápida, iso si, pero sen alma.

Os herdos do lavanco

O pato avanza tranquilo polo río arriba. Será consciente da estela que queda tras del? Un rastro lene observado só por ollos que se pousan nel.

Isto de cumprir anos é xenial e unha putada á vez. Explícome. É xenial a parte mental, experimental e emocional. Apréndese tanto nesta vida! Desaparecen tantos medos! Vese todo desde aquí arriba cunha claridade que xa quixera hai anos, cando vivía cunhas lentes emporcalladas tapándome a visión.

A putada vén pola parte corporal. Estas dores, estas carnes que se namoran da gravidade e que medran sen mala conciencia... 

As dúas cousas veñen de atrás. Son estelas de quen nos precedeu. Herdos dos antergos, tanto a paciencia coma a artrose. 

Foi morrer papá e mamá e apareceron os dous en min. Entendín tan ben a el que me pasou o seu problema do ollo esquerdo, agora son eu quen precisa bágoas artificiais.

Mamá axiña me entregou os seus dons, nin un mes pasara da súa morte cando a unlla do dedo anular da man esquerda sacou esa elevación que tiña ela nese mesmo lugar; agora está chegando a artrose, que modelará os meus dedos como os dela.

Herdos. No corpo e na alma. Nas cousas. No pensamento. Nos actos.

Que síndrome da impostora?

Hai un destino que nos trae e nos leva. Ou unha fada, anxo ou ente que nos mete no carreiro, ese no que non podes dar volta. Só segues adiante. 

Diría que estou nese carreiro programado, que me fai avanzar paso a paso con seguridade. Aparecen os chanzos perfectos, en altura e distancia, ata en emoción.

Estiven escoitando un audiolibro, A síndrome da impostora, e pensei que xa estaba ben. Recoñecinme como muller e como profesional. Padecino e, daquela, decidín que xa non. É marabilloso dicir -dicirse- non.

Coñezo os meus logros. Por min mesma e por bocas alleas. Oín palabras fermosas de quen non precisaba pronuncialas.

Obsérvome. Sei do que son capaz e vou asumir riscos que quizais non dea superado; pero confío en min. Son retos curiosos aos que miro de fronte, coa cabeza alta.

E así, metinme de cheo nun xardín, ignoro se entre as flores hai espiñas e merda de gato que me fagan maldicir. Poida. Pero preciso entrar nel.

Fíxose posible

Hai paz no verdor do prado e no son do río. No canto dos merlos e paporrubios. No voo das andoriñas.

As estacas de madeira poñen lindes á herba florida; as árbores sinalan a ruta do río. E ao fondo albíscase, abeirado polo monte, un pico. Semella unha estampa de película americana, agora que as raiolas quecen a contorna. Un magnolio, coas flores loitando por abroiar, entrou neste santuario. Tamén o xasmín e as rosas, os nenúfares, as glicinias e as silvas.

Todo funciona en harmonía neste preciso intre, dentro e fóra da miña cabeza. Todo é perfecto: a luz, a calor, o son, o aroma... como as floriñas que tinguen de cores as leiras.

Nin rastro humano. Sen motores, sen voces. Só o vento xogando co meu pelo a facerme cóxegas no nariz.

Non semellaba posible esta vida. Sen remorsos nin teimas. 

A paz era isto.

A posibilidade da bubela

Ando axexando unha bubela esquiva. Vén a polo pan reseso que deixamos polo xardín. Igual ca os merlos e as pegas. Pero eu non logro vela. Empezo a crer que o que a ve está confundido de paxaro. Non podes ver unha bubela e describila cun simple marrón.  É imposible non ver o pico e a crista.

A gata -esa que pensei era macho- pariu e trouxo un gatiño tan branco coma ela, que medra, peludo -coma o tío-, nun berce que lle preparamos para evitar que súa nai o refuxie no motor do coche. E funciona. Procuramos amansar as dúas. Hai unha castración en xogo.

Trouxen, hai unhas semanas, uns caraveis vermellos do cemiterio. Esmoreceran coa calor abafante daqueles días. Non os tirei. Con esperanza metinos nun tarro con auga. Levan xa quince días de esplendor.

A posibilidade da bubela, a inocencia da gata e a ledicia dos caraveis son pingas que enchen estes días de ilusión e de esperanza nas cousiñas pequenas, as de balde, as que se perciben só se se ergue a vista do cotián e o cu do sofá.

Croquetas de chourizo

Amencemos nunha mañá atípica que podería ser rutina. Paseo. Xantar. Sen reloxo nin remorsos.

É unha fermosa mañá cálida e limpa. Temos á ría fronte a nós, calma. O mar empapa a area de Carril. Veñen e van as ondiñas. Soben e baixan as gaivotas. 

Xa rematou aquela vida. Temos a oportunidade de comezar outra, de croquetas de chourizo: con sabor e algo de vicio.

Non é doado empezar a percorrer un novo camiño, por moito que se cobizase. Igual que cando se fan plans na cabeza pero se require unha forza especial para realizalos. Temos forza e xa iniciamos a andaina. Pouco a pouco avanzaremos! Custa afastarse desta costa.

Dorothy volve a Oz

Volvo ao ano pasado por unha estrada abeirada de amarelo, das xestas e pampullos, e créome Dorothy, orgullosa e forte, conducindo ao mundo máxico de Oz.

Alí amolezo ingrávida entre abrazos, bicos e miradas. Volvo, sen presión, ao fogar, á familia á que pertencín. Tenrura, sorpresa, ledicia. 

Que ben me veu! O abrazo dondo, a mirada tenra, o bico lene. E sigo flotando entre o algodón e o liño, deitada sobre nubes de azucre.

Cumpríame volver atrás para ollar de fronte a vida presente. Devecía por recuperar o que fun e son, por volver coa mirada limpa e fresca e a alma acougada. E foi fermoso.

E aínda metida nesa fermosura, decátome de que se está pechando o círculo, trazado a man con minas de grafito brando. Falta un nada, un anaco minúsculo que xa case cicatrizou. Nun par de días non quedará rastro na pel.

O caracol na cunchacasa

Remata o ano -o que acaba na miña primavera- e constato: estou na fase 3, xa son tronco arraigado, o dó  xa non pode comigo, shhh🤫.

Empeza a vida que debo gobernar. Quero abrir portas e saír á andar. Xa podo. Vén un verán calmo que me chama. E aínda así...

floto na lagoa salgada cunha mosca retorcendo o aire.

Todo está ben, menos o oco que me olla incómodo. Ha de pecharse -dígome, seino.

Fuxo dos inimigos clásicos, dos soños que non son. 

Recoñézome se me ollo. Como o caracol pechado na cunchacasa,

ulíndose, apalpándose, lambéndose, absorbéndose a si mesmo.

Abriuse a porta. E ando fóra.

Rego, planto, coido.

Organízome na casacasa.

E penso berrar canda o vento e o sol, no mar e no prado, con fachenda ben gañada.

Galaxia VI

Unha estrela fugaz é unha sorpresa casual. Miríades de materiais surcan a nada ou o todo. Por unha sorte inesperada, un deles entra na nosa atmofera no intre en que miramos para ese sector do ceo. Como non pedirlle un desexo? Houbo unha conxunción de liñas temporais, espaciais, emocionais, lumínicas, climáticas, físicas... que fixeron posible o milagre.

É preciosa porque é efémera e intensa.

Calo.

Branco

A vida é branca. Non porque sexa pura e inocente, senón porque capta todos as cores da luz. Un camiño de po branco condúcenos polos rueiros. Unha saba que nos acolle co primeiro soplo de aire, un vestido que asumimos como símbolo, unha mortalla ou unha lousa. 

A vida é branca porque todo o recolle, como a neve dos chopos ou o salseiro do mar. O lirio, a margarida, mesmo o animal prezado (o merlo, a balea ou o cervo) son brancos.

Brancas son as canas que enmarcan a esclerótica do ollo, a lúnula das unllas, os dentes e a palidez. 

Brancos, os papeis que nos ollan desde o pasado e os que asinamos con tinta invisible para mañá.

E a túa mirada sobre o mundo; esta si, pura e inocente.

Baixo as árbores de Meaño

Ultimamente volven a min algunhas voces claras, cantareiras e ledas desoutra familia que amo. 

Volveu a voz de Ainara, filla das letras, en forma de canto que acada cada vez notas máis altas. Orgullo de tela collido da man e cantar con ela.

Volveu Cris, a miña siamesa, unha extensión que me naceu ao lado e me alenta na miña tolemia dubitativa. Orgullo de ser dúas. 

Volveu Mari, a miña esposa de teclado, animosa, á que precisaba dicirlle que sigo aquí, nesta liña temporal, paralela á súa na emoción. Orgullo de consolo.

Volveron, sen prevelo, Fernando e Miriam, voces calmas entre as risas e a lóxica. Orgullo de compartirmos.

E volveu Ana, a amiga, que nunca marchou; ela é a voz da razón e a comprensión, a charla pousada, o café, a vida... entre nós. Orgullo de luz que me brilla. 

Reaparecen como os gatos perdidos no monte, como a onda do mar na resaca ou as lembranzas agochadas da infancia. Reaparecen para aledarme nestes días plenos. 

Primavera en anacos

Nacen fentos no tellado e aniñan os paxaros nas trabes. Segue o planeta a súa órbita milimétrica. 

E nós, pingas de po, seguimos aquí abaixo ollando como voan os miñatos, pairando sobre o vento.

Hoxe pasmo. Os narcisos murchan, o abellón fálame no oído. 

Hai un milagre verde no bidueiro. 

E unha néboa amarela na paisaxe.

Só é a primavera que volve.

Entre esbirros e flores.

E esborrancho papel con mil cores para borrar a cinza pegañenta.

Hoxe hai paz, a pesar de ser marzo. 

Non o soporto

A mañá é leda e invita a un paseíño pola pequena vila centenaria. Sol, pedra, luz, calma ata que un "que queres, oh!" saíndo dunha boca agresiva me detén. Un home duns sesenta longos anos diríxese nun ton de queixa e rabia a unha muller, pequena e máis vella ca el -nai, imaxino-, que o acompaña. Ela dille algo con voz baixa e entrecortada. Intenta explicar. El míraa con desgana. E eu rómpome.

Quero ir xunta ela, agarrarlle a man, falarlle con calidez e levala a onde quere. Non o fago. Eu tamén usei ese ton. Eu tamén pasei esa etapa de cansazo e incomprensión. Paseina, e despois chegou a mellor, a do amor incondicional, a do entendemento, a de "todo está ben". 

E agora non soporto esa fase. Non podo escoitar un mal ton, nin ver unha cara de desprezo, nin parar as ganas de acariñar as engurras da súas mans. Amo a senectude. A vida vivida, abrándame. Ámoa máis cá infancia máis tenra. Aos nenos a ás nenas cómpre berrarlles para marcarlles a ferro no cerebro o que si e o que non. A unha persoa maior xa non. Son tercos, si, teimudas, mesmo retorcidos ou violentas. Pero xa non se poden educar á ferro. É máis eficaz o bico. 

Non esquezamos, como dixo o poeta, que a vida é un río. Empeza bravo pero amansa na desembocadura. 

Así que o paseo converteuse nun mal humor e nun repetir constante Non o soporto. 

Tarde de nubes e sol

Esta foi a imaxe da tarde. Nubes grosas, algo escuras pola auga vital que carrexan. Detrás a luz do sol que se filtra cálido. É unha boa metáfora da miña realidade deste serán.

Estamos pechando portas de dobre folla, con trancas de ferro forxado. Miramos atrás e vemos -tocamos- madeira nobre. Revólvense os sentimentos. Ausencia, dor, gratitude, cariño, necesidade... todo á vez no mesmo punto en catro individuos diferentes. Catro nubes cargadas de auga acariñadas polo sol eterno, que as observa desde a inmensidade do infinito.

Unha ladaíña de territorios propios e alleos á vez, catro sinaturas e outra porta que se bate. 

Añoranza. Só iso. Da caricia do sol. 

Galaxia V

Vertixe. Pecho os ollos e procuro entender. Viaxo cara a atrás no tempo. O caos. Asteroides chocando entre si, con planetas, engulidos por estrelas. Po, gases, metais vagando ás toas. 

Móvense os ollos axitadamente baixo as pálpebras, como un cometa que surca a eternidade furibunda. Desorientación.

A escuridade máis negra racha cunha explosión de luz súbita que cega ata a forza creadora. Ese resplandor anega asemade o meu cerebro. Mareo.

Contención. Dispóñome a seguir a viaxe e aparezo, cando recupero a visión, no inicio dispar. Outro mundo no que todo choca, rebota e explota. Outra luz e así ata que a vertixe tira comigo.

Disfraceime... ou non

Disfraceime de hippie. Flores, cores, paz e amor. Está ben desdobrarse e sacar á luz o meu outro "eu" por unhas horas. E digo outro eu porque sempre quixen ser hippie no verán, e todo o que iso conleva: despreocupación, relaxación, amor... 

Téñome disfrazado de todo: choqueiro, meiga, cazabolboretas despistada, geisha... É un xogo de rol encantador, pois son personaxes alleos, que non forman parte de min e nos que non me recoñezo. Pero... o de hippie é o mellor de todos pola identificación coa súa filosofía etérea e a procura da paz, mundial e persoal.

Procurarei seguila este verán. Quizais comece na primavera.

Termóstatos e canos

Temos un problema coa calefacción. As canalizacións están ben pero a presión baixa por mor da purga. É doado entender o problema e atopar a solución. O do termóstato é máis complexo pois non responde á lóxica programada, non se acende nin se apaga como llo indicamos. Vai por libre e sen control. Case amencemos achurrascados  o luns.

Pretendo ser positiva e alegre. Quero escribir con humor, ríndome das trabas cotiás. Mais non sempre é posible, xa que turra máis un momento crítico cás horas risoñas.

Hoxe houbo un momento crítico. Un dos que me pon alerta. Subiu de novo a tensión, e con ela sobrevoáronme as clásicas preguntas en busca de razóns.

Procuro respostas, entender por que volve unha situación que considerei superada.

O das veas é distinto do da calefacción. Ou non tanto. 

As veas son canos que encollen e se expanden cando nos poñemos en alerta para prepararnos para a batalla. Vasodilatación e vasoconstricción. O estrés, como un termóstato avariado, xoga noutra liga, e a tensión da vida actual prexudícanos; non beneficia como o ancestral. O que nos salvou como especie durante centos de miles de anos, neste século e medio pode chegar a ser letal. E todo por un progreso mal entendido, con prioridades erradas e pensamentos caóticos.

Posuímos cada día os mesmos metros de conductos e a mesma cantidade de sangue; nada debería variar. Pero sempre salta un "clic", como o da posta en marcha da calefacción, sen hora programada ou descontrolada. 

E, ala, a voar. E encoller. 

Que pon en marcha un corazón?

Durante un abrazo necesario, o oído quedou apegado no lugar exacto do seu peito, a uns centímetros de pel e carne do corazón. Os latexos soaron rotundos e rítmicos. 

Que pon en marcha un corazón? Impulsos eléctricos parece.

Onte parei o reloxo de parede. Total, ía a deshora e daba badaladas cando non tocaba. Detiven a mantenta o mecanismo do vello aparello.

O do corazón faime pensar. Latexa sen máis, a mente non pode obrigalo a parar. Esa mente que controla todo, ata o aire que entra e sae, non pode deter, como a miña man, o seu mecanismo. 

Desacouga escoitar o bum bum no peito. Non me parece relaxante, ponme en tensión porque non entendo de electricidade.

O misterio da pedra

Aquí estou, envolta na vida.

Ollando os restos do antonte apegarse a min.

Non esquezo a derrota. Nin dubido da vitoria.

Carrexo as miñas sombras cada vez máis diluídas.

E vou indo.

Non sempre florecen os narcisos, nin as hedras manteñen as follas.

Abofé que non.

Pero ata unha pedra contén un misterio.

E aí ando.

Ollando pedras. 

Esfiañando néboas. 

Abrindo os ollos calados mentres as neuronas acalman.

Néboa no Ulla

Amenceu branca a mañá. A espesa néboa oculta a paisaxe. Cruzo a ponte e non se ve o río, nin a illa dos Ratos. Apenas as ameas de dúas torres flotan ao meu lado, soberbias.

Por momentos, durante o meu traxecto, albisco fragmentos de ceo azul. Espero con devezo o punto quilométrico que me ofrece a vista do Ulla manso, entre canavais, desde as alturas. Cada día ten a súa cor e humidade. A de hoxe foi farrapenta, coa néboa desfacéndose sobre a auga e destinguindo as montañas do fondo.

A cegueira nunca é boa, agás se desdebuxa a paisaxe de forma momentánea. Durante ese instante semella que me teletransporta a outro país, real ou inventado, do que volvo só uns quilómetros despois. 

Galaxia IV

Un disco de ouro percorre o universo. Leva a nosa esencia gravada nel. Atravesa sistemas solares, bordea planetas e lúas, esquiva asteroides... nada o detén. Viaxa en soidade. 

É unha estela da nosa existencia avanzando polo infinito. Podemos autodestruirnos. Pode un asteroide desfacernos en mil anacos. Non só deixamos lixo esparexido orbitando arredor do planeta azul. Tamén hai un obxecto precioso que nos sobrevivirá.

E caeu a pílula

Paseaba tranquila e gozosa nesta tarde de sol e herba fresca. Ollaba os paxariños que revoaban por riba, os froitos que queren saír... Ía tan feliz.

Ía tan feliz que non vin a fochanca á que me aproximaba. Caín dentro. Era profunda e estaba chea de lama das pasadas chuvias. Emporcalleime toda. Chameino e veu na miña axuda. Sacoume. Ollou que non tiña feridas, e, como unha muller desvalida, levoume á ducha e meteu a roupa na lavadora.

Como non o puiden ver? Aquel foso grande que me enguliu estivo sempre aí. Non entendo como puido pasar. Pensei que a terra que me rodea estaba controlada, que coñecía as leiras e as congostras, e coñézoas. Fallou a confianza, o gozo distraeume.

O que máis doe é a bronca do corvo, que non entende que ande ás toas. Ese paxaro nada comprende. E fálame como se fose a nena de antano, forte e cantareira.

E non, aínda non curei. Sigo caendo nos foios.

Non se pode baixar a garda. Nin minimizar os actos. Colleume por sorpresa esta caída, así, nun intre. Presentouse dese xeito, como cando te xiras e te atopas de fronte, case batendo, unha persoa que levas tempo sen ver. Así foi.

Erguinme. Pero o pico do corvo segue apegado a min. 

Maldita depresión, maldita tensión, maldita  emoción...

Última semana de xaneiro

Esta semana é sensorial. A miña pel detecta o pracer no aire quedo e estremécese. Un guecho de pelo móvese só na caluga e esparexe cóxegas no cerebelo. O olor do palisandro ateiga o cuarto e o seu recendo entrando polo meu nariz detenme absorta, alí. Un grolo de viño repousa húmido e fragrante no padal, invadindo a mente de terra e froitos vermellos.

Este pracer sensorial converteuse nunha adicción. Só preciso poñer os sentidos alerta e andar amodo. Un simple dedo pasando polo pulso latexante domíname.

Sofía peitéame e acariña a superficie capilar cando cos dedos remexe o pelo para que o aire quente o seque. Un pracer ansiado que remata co aroma perfumado de elixires arredor da miña cabeza adurmiñada.

A felicidade: sentir.

Galaxia III

Caen os raios e o son do trono fai retumbar a casa. Venta e saraiba sen fin. En minutos o mundo arrefría. É o inverno. É un inverno. Novo e poderoso. Este vento percorre miles de quilómetros; non o deteñen as altas montañas. É ubicuo. É terrible. É humano.

O sismo de aire pon nervioso a C. Péchase no cuarto para non ver os lostros. Non ten medo ao trono, é so ruído; pero si á electricidade da chispa. Apaga a luz e sométese ao medo. Oe avanzar o ruído que se prolonga de leste a oeste á vez que abanea a porta do cuarto para que non se confíe.

Sempre foi así. Aínda que... aínda que cre, pensa, observa... que cada vez o monstro é peor. Máis grande. Máis temible. Máis forte. Imparable.

Caen árbores, calan os paxaros, desbordan ríos, marcha a luz. Ten que ser. É o prezo do progreso.

Escoita as gotas berrando na xanela empurradas polo vento. Elas non queren asustalo. Elas só son auga pura. A auga non pensa. A auga non desexa. É o montro quen a obriga. 

Aldebarán obsérvanos con abraio. Non pode crer que a pedra máis fermosa do universo se estea autodestruíndo. Ignora o virus que a infecta.

É a paz

Finde tranquilo no interior, da casa e de min. A choiva e o vento furioso retéñennos entre as paredes. Durmimos, limpamos, lemos, traballamos, cociñamos e amamos. Cousiñas sinxelas e liviás que me fan feliz. 

Ollo as árbores inclinándose por este vendaval. Un cable despréndese do seu poste e queda deitado no patio, coma unha longa serpe co rabo enleado na camelia. O eucalipto, que miro de esguello con xenreira, resiste os embates, igual cás mimosas, que hoxe viviron bicando o chan e chovendo flores amarelas. O invernadoiro mantense imperturbable, botando un pulso ao vento. Sábese gardador de vida tenra que debe acoller e manter cálida.

E nós, almas febles, ollamos a catástrofe amparados por muros de rexas pedras. Reina a paz aquí dentro nos detalles, na vida regalada... 

E mañá sairemos ao temporal, voarán o pelo e a roupa; as palabras, pola contra, serán suaves para que non danen.

Velaquí o faro

Mamá faría hoxe 93 anos.

Repaso a miña vida con ela. Imaxino a súa vida sen min.

Mamá de leite e sorrisos.

Mamá sementadora de xente e acolledora de orfos. 

Mamá cálida, consecuente. 

Mamá faro, guía, que chama os barcos que se afastan no mar revolto. A súa luz e a súa voz segue mostrándonos o camiño de terra, que se adentra na bondade deste monte que nos rodea.

Librou batallas das que saiu non só forte senón gañadora. E agora os seus habitamos un mundo de paz e fraternidade. Non é unha utopía. É unha leira sachada con calma e que deu froitos eternos.

Eis Elisa.

Velaí mamá.

A planta mírame de esguello

A flor de Pascua segue viva, vermella e frondosa.

Nunca durou tanto.

Nunca a coidei menos.

Nin a cambiei de testo.

Nin a movín desde que alí a puxen.

Ao lado do radiador. 

Ao lado da ventá.

Régoa cando me lembro.

Cada vez que abro ou pecho a contra, moléstoa, e arrastro as flores para un lado ou para o outro.

Só quere tranquilidade, luz e calor.

Quizais lle guste a compañía tranquila.

Quizais é o vento calmo, ou as ondas relaxadas que se esparexen ao seu redor.

Poida que, por fin, me entenda coas plantas. 

Ou, simplemente, nos atopamos dúas almas parellas.

Cantas veces quixen ser planta! 

Luns 13 de xaneiro

Equivocouse o día. Amenceu cando tocaba o solpor. Tinguiuse o ceo de rosa polo leste, como pintado en acuarela. Polo oeste tamén foi rosado, como os dedos da aurora, ata que o día se decatou da hora e comezou a pintar o ceo de laranxa. 

Imaxino a Lúa falando co Sol. 

-Que ocorre? Por que todo é rosa? Teño que saír, toda chea ademais. É o meu momento de prata e o día terma en reiniciarse.

-Non che sei -diría El-. Eu quería retirarme pero dubido que facer. 

E daquela, o día volveu en si. Durante uns minutos amenceu ao serán.

Eis a felicidade de hoxe.

.

Xoves 9 de xaneiro

Día de contrastes. Berros e murmurios. Compañía e soidade. Non en min, senón no mundo que me vive. 

Un vello sentado diante da cancela da súa casa, que xa non é súa, porque lla quitaron das mans. Alí sentado, case a ras do chan, mirando os seus pés, espera. Os que están dentro, antano familia súa, hoxe malnacidos, non amosan compaixón. Eu, que o vexo desde a calor do meu cuarto, encollo o estómago e maldigo, maldigo, ata que un fillo -o de verdade- o recolle entre as súas mans.

O sangue das veas hérdase e nel vai o fel que amarga a existencia dos demais. 

A felicidade: as mans de Carla, a miña fisio, recolocándome.

Martes 7 de xaneiro

Sabe o corpo que mañá hai que traballar e demórase inconsciente na cama. Soa o vento fóra; entran faíscas de luz polas contras a medio pechar. Vai o cerebro acordando, como querendo tomar o control do corpo nugallán.

Chega a tarde e venta aínda con máis forza. Voan as poucas follas que se mantiñan apegadas, fan equilibrios os paxaros destemidos. Entre o son rouco de fóra reorganizo algunha cousa, subo flores, baixo mesas, cambio cafeteiras e abro pastas de té.

As pastas chaman polas cuncas retiradas no chineiro. Cuncas Royal Albert de lindas flores. E as cuncas queren saír xunto o ramo que centra a sala. E entre todas -cuncas, pastas e flores- berran que queren té, mentres fóra ouvea o aire tolo.

A felicidade: sentirme unha british lady tomando un saboroso té con pastas ás cinco da tarde.

Luns 6 de xaneiro

Aínda brillan as luces na árbore mentres empezo a retirar os adornos. Acaríñoos cando os toco porque representan a fin dun período, desta vez, tranquilo e de auténtico Nadal. Con ausencias irreparables e descansos reparadores. Descansei ata o aburrimento; isto é, canseime de descansar. É necesitaba sentir iso. 

Foi este Nadal o da pequena familia, en paz, sen apuros nin traballos.

Foi o das visitas necesarias e queridas.

O das comidas sinxelas.

O dos agasallos xustos.

O dos dous.

A felicidade: dar e recibir.

Cactos e caracois

Fun mercar flores. É quizais unha paixón para min. Entrei no espazo do cactos. E alí, entre pinchos e secura, emocioneime. Xa había tempo que non me pasaba, pero segue aínda, horas despois, presa en min. 

Son demasiado voluble. Demasiado feble de ánimo. Pero só ás veces. Xa me demostrei a min mesma que son pura forza.

Ademais de flores decorativas que alimentan a alma (rosas, caraveis e flor de seda), merquei outras plantas que alimentan o corpo. Chícharos, leitugas e acelgas. 

Que fermoso ramo, todas xuntas, para recibir. 

Pero o invernadoiro está inzado de caracois, que naceron hai pouco. Son pequeniños, máis pequenos cá unlla do meu dedo mainiño. E aínda así devoran con voracidade cada gromo novo ao que poden acceder. 

Houbo matanza. Morte indiscriminada entre o plástico. Nais e crías asasinadas para garantir unha pequena colleita de sabor a terra. Nese intre non fun débil nin dubitativa. Fun cazadora e recolectora. A voz do pasado antropolóxico guiou as miñas mans.

Ás veces, a emoción non casa coa evolución.

Venres 3 de xaneiro

A chuvia é perfecta para demorarse na cama. O día empezou escuro e húmido, sen máis. Pero fun adaptándoo a min: a sesta, un café, un pouco de traballo e, finalmente, o gozo e as cores. Dediquei un tempo á acuarela, así, ás toas.

A felicidade: volver á cama despois de almorzar. 

Xoves 2 de xaneiro

A cidade está cuberta de luces, debaixo delas moreas de persoas deambulan erráticas. Todas menos catro mulleres que se buscan. Unha precisa das demais, pois foise, quizais de forma precipitada, e añóraas. 

Se enfocasen desde arriba, nun plano cenital, podería verse a encrucillada na que se separaron. As cabezas -louras, brancas, marróns ou grises- marcharon cada unha nunha dirección diferente. 

A felicidade: a charla demorada sobre nós.

Mércores 1 de xaneiro

A noite do inicio. Ti e mais eu. O padal cheo de sabores; a mar, a terra, a azucre. A mirada posta na eternidade no preciso instante en que o doce sabor das uvas nos dá azos para unha nova vida, que nunca será nova, nin distinta. Só queremos intres de cambio.

É amable este comezo. Quere ser tamén tenro. 

O mundo organízase só ao meu redor. Eu, sentada na butaca, embriagada de paz, observo, toco as copas, brancas e tintas, termando do ar, como a forza dun imán impedindo o contacto, repeléndome.

Miro os seus ollos, xa comestos, e sinto amor. Miro os seus ollos, de caramelo, e sinto amor. Teño o que quero. Nada esixo. Só intres de felicidade.

O día. Frío e calmo. A auga da pía quixo coxelarse e a herba volveuse branca para saudar as primeiras raiolas. 

Visita aos que permanecen e me procuran. Emoción, palabras e bicos. É a familia. 

A felicidade foi, hoxe, a caricia chea de amor. A que recibín; a que dei.